ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ που θα διανύσουμε στη ζωή μας, μετρημένες είναι αυτές οι αξέχαστες. Οι οδυνηρές ή οι χαρμόσυνες, οι πραγματικά αναστάσιμες. Γιατί είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι όπως μελετάται από τους ιστορικούς η Εβδομάδα του Πάσχα του 1967, καθώς τα ξημερώματα της Παρασκευής πριν από του Λαζάρου τα τανκς κατέβηκαν στην Αθήνα, έτσι οι κοινωνιολόγοι θα ερευνούν διεξοδικώς ό,τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες του 2010 στην ελληνική κοινωνία.
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ αυτά και τραγικά, τα οποία προφήτευσε ως άλλος μάντης Κάλχας ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης το Φεβρουάριο του 2009 –τότε απλός βουλευτής της αντιπολίτευσης– επισημαίνοντας με έμφαση ότι το φαινόμενο «της λογικής του αντάρτικου πόλεων και της τρομοκρατίας συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Κολομβία, στη Βαγδάτη και στην Καμπούλ». Πράγματι είχε δίκιο, αλλά τα ’λεγε βλέποντας στο μέλλον… τον Απρίλιο του 2010, όταν ο ίδιος θα είχε αναλάβει το υπουργείο που χειρίζεται το αντάρτικο. Και πού να ’ξερε ότι .........
ο νεκρός που θα στοίχειωνε τα βράδια πολλών… θα ’ταν 15χρονο παιδαρέλι από την Καμπούλ απ’ όπου διέφυγε χαρίζοντας μια περιουσία σε κάποιους αδίστακτους δουλεμπόρους για να γλιτώσει από τις βόμβες.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ σήμερα έχει φορτωθεί τον προσωπικό του Σταυρό και βαδίζει την οδό του Μαρτυρίου του έχοντας να αντιμετωπίσει οικονομικά προβλήματα σωρό κι εκεί που προσπαθεί να βρει σημείο να ξαποστάσει, να πάρει ανάσες για να συνεχίσει τον ανήφορο που θα τον οδηγήσει στη λύτρωση, να στηριχθεί στο χέρι που του προσφέρει βοήθεια, τρομοκρατείται, συγκλονίζεται, τρέμουν τα γόνατά του και γονατίζει διότι βλέπει ότι τα «πολεμικά μέτωπα» είναι πλέον πολλά και μόνος του δεν τα βγάζει πέρα. Το πενθήμερο του τρόμου χαρακτηρίστηκε το περασμένο, με εκρήξεις, εν ψυχρώ δολοφονίες άνευ λόγου, ληστείες, εισβολές κουκουλοφόρων με τσεκούρια και καλάσνικοφ σε σπίτια.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ πλέον και τη σκιά του. Τα τυφλά χτυπήματα, τύπου Κάτω Πατησίων ή Μόσχας, σίγουρα δημιουργούν ψυχική αστάθεια. Ομως οι άγριες πλέον επιδρομές σε σπίτια, όπου άνθρωποι κατακρεουργούνται για λίγα ευρώ ή άνευ αξίας τιμαλφή –όπως θα έγραφαν δημοσιογράφοι πριν από δυο τρεις δεκαετίες– ξεπερνούν τα όρια. Το σκηνικό της βίας έχει στηθεί αριστοτεχνικά. Ο κόσμος τρέμει. Η Αστυνομία και οι αρμόδιοι στο υπουργείο θα πρέπει να το αντιληφθούν. Κάποιοι που δεν θα ’πρεπε κυκλοφορούν ελεύθερα σκορπώντας τον τρόμο. Το ιστορικό κέντρο είναι απροσπέλαστο. Οι οικογένειες διώχνονται από τον αλλοτινό πνεύμονα της κοινωνικής ζωής της πρωτεύουσας. Είναι κρίμα… Ολοι ελπίζουμε στην Ανάσταση.
e-typos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου