6 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΑΣΤΑ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΤΟΥ 2004 Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΑΣΤΑΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΖΩΗ.....ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!!

Πρωταπριλιά του 2004 και σαν ψέμα ακούστηκε η είδηση ότι ο Γιάννης Κυράστας είχε φύγει από τη ζωή. Κι όμως η είδηση ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ο Γιάννης Κυράστας έφυγε μόλις σε ηλικία 52 ετών αφήνοντας πίσω τις γυναίκες της ζωής του, τη γυναίκα του Ρούλα και τις κόρες του Εβελίνα και Βέρα.

Ο Κυράστας είχε εισαχθεί σε κρίσιμη κατάσταση στην ........



κλινική στις 5 Μαρτίου 2004. Έπασχε από τη σπάνια νόσο Φουρνιέ (ασθένεια που προκαλεί νεκρωτική γάγγραινα και πολλαπλή οργανική ανεπάρκεια) η οποία ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο. Στις 11 Μαρτίου, οι γιατροί προχώρησαν σε χειρουργικό καθαρισμό, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να ανακόψουν την εξέλιξη της σηψαιμίας. Μετά το χειρουργείο άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες ενδείξεις βελτίωσης και ο Γιάννης έδειχνε να ανακτά σταδιακά τις αισθήσεις του, ενώ κατά διαστήματα ανέπνεε και χωρίς τη βοήθεια μηχανημάτων. Το πρωί της Δευτέρας 29 Μαρτίου, όμως, παρουσίασε αιφνίδια επιδείνωση. H κατάστασή του ήταν πλέον μη αναστρέψιμη με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία του πνοή, στις 17.30, σαν σήμερα, έξι χρόνια πριν Η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Ευρωκλινικής Αθηνών, στην οποία νοσηλευόταν ανακοινώνει το θλιβερό συμβάν και η ελληνική κοινωνία βυθίζεται σε πένθος. Ο Γιάννης Κυράστας δεν ήταν πια στην ζωή. Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα…

Βοιωτός στην καταγωγή, ο Κυράστας γεννήθηκε στην ποδοσφαιρομάνα Αγ. Σοφία του Πειραιά, στις 25 Νοεμβρίου 1952. Τον ανακάλυψε ο Ηλίας Υφαντής, η μεγάλη δόξα του Ολυμπιακού, που ήταν τότε προπονητής στην ομάδα Νέων των «ερυθρόλευκων».

Στις 10 Δεκεμβρίου 1972 ο 20χρονος Γιάννης ντεμπούταρε με τη φανέλα του Ολυμπιακού στο εντός έδρας ματς με την Καβάλα. Δεν ξαναβγήκε από την ενδεκάδα, παρά μόνο με τιμωρία ή τραυματισμό, ενώ χρίστηκε και αρχηγός. Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα. Το 1980 πήρε μέρος με την εθνική ομάδα στο Κύπελλο Εθνών Ευρώπης.Το καλοκαίρι του 1981 τάραξε τα νερά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μαζί με τον Μάικ Γαλάκο μετακόμισαν στον «αιώνιο» αντίπαλο, τον Παναθηναϊκό. Ηταν γνωστή η κόντρα του Κυράστα με τον Σταύρο Νταϊφά.

Εγινε αρχηγός των «πράσινων», ενώ άλλαξε και θέση, μετατράπηκε σε λίμπερο. Πήρε 2 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα με τους «πράσινους». Ανανέωσε τη συνεργασία του με τον Παναθηναϊκό, αλλά τον Νοέμβριο του 1986, μετά από ένα ματς με τον Αρη, ανακοίνωσε στον Γιώργο Βαρδινογιάννη ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση. Στον Παναθηναϊκό «πάγωσαν», αλλά ο Κυράστας ήταν αμετακίνητος στην απόφασή του. Ενάμιση χρόνο πριν, τον Μάιο του 1985, είχε πει «αντίο» και από την εθνική ομάδα (46 συμμετοχές).

Ασχολήθηκε αμέσως με την προπονητική, ξεκινώντας από χαμηλά, από τον Εθνικό Ελληνορώσων. Ακολούθησαν το Μεσολόγγι, η Προοδευτική, ο Εθνικός (2 φορές), ο Πανηλειακός (3 φορές) και ο Πανιώνιος (3 φορές).

Το καλοκαίρι του 1999 έκανε το τεράστιο άλμα, προσλήφθηκε στον Παναθηναϊκό. Κατά γενική ομολογία οι «πράσινοι» έπαιξαν την καλύτερη μπάλα, αλλά ο τίτλος πήγε στον Ολυμπιακό. Ο Κυράστας έφυγε για τον Ηρακλή, παραιτήθηκε στα μέσα του β’ γύρου της σεζόν 2000-01 κι επέστρεψε για δεύτερη φορά στον Παναθηναϊκό, το καλοκαίρι του 2001. Ομως, δεν τα πήγε καλά. Αποφάσισε να παραιτηθεί. Στις 16 Δεκεμβρίου 2001 κάθισε για τελευταία φορά σε πάγκο, στο ματς Ιωνικός · Παναθηναϊκός 0-2.

Εκτοτε αποσύρθηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τις δύο κόρες του. Μεγάλη του αδυναμία εκτός από την οικογένειά του και το ποδόσφαιρο ήταν το ψάρεμα.

Ο Κυραστας αγαπούσε πραγματικά τον Παναθηναϊκό, ήταν ένας από εμάς, δεν ήταν μέλος του βρόμικου συστήματος και γι αυτό προκαλούσε φόβο σε κάποιους. Είχε το θάρρος να λέει πάντα αυτό που πίστευε όπως και με σιγουριά έλεγε πως αισθάνεται περισσότερο Παναθηναϊκός παρά Ολυμπιλακός. Το όνομά του συνδέθηκε με τη μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού και το ωραιότερο ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα μας τα τελευταία χρόνια.

Θυμάμαι πολύ έντονα το καθαρό, ειλικρινές του βλέμμα. Το χαμόγελό του. Τους πανηγυρισμούς με τους παίκτες, σε κάθε γκολ της ευρωπαϊκής πορείας του 2001-2002. Την ήρεμη δύναμη που εξέπεμπε. Αλλά και τις διαμαρτυρίες του για την "παράγκα". Αυτή που του στέρησε έναν τίτλο στην πιο δημιουργική εποχή της προπονητικής του καριέρας, τότε που είχε δημιουργήσει μια ομάδα - μοντέλο.
Θυμάμαι τέλος το σύνθημα που δονούσε τη Λεωφόρο ένα μήνα μετά το χαμό του το Μάιο του 2004, στη γιορτή για την κατάκτηση του ΝΤΑΜΠΛ. Ένα σύνθημα που έκανε χιλιάδες "πράσινα" μάτια να βουρκώσουν: "Αυτή η κούπα θα πάει στ’ άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα".

ΚΥΡΑΣΤΑ Σ'ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ!!!!

ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΝΤΑΜΠΛ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!!

 paosteki