χρηματοδότηση της ανάπτυξης με χαριστικούς όρους ή τον άλλον που λέει, διακριτικά μεν αλλά εντίμως και ευθέως, έξοδο από το ευρώ και οικοδόμηση του σοσιαλισμού; Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα Βενεζουέλα των Βαλκανίων ή τον άλλον που οραματίζεται την Κούβα του Αιγαίου Πελάγους;
Η διαφορά μεταξύ των δύο τάσεων είναι πραγματική. Oσοι συζητούν με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, άνθρωπο προσηνή και ανοιχτό στον διάλογο, το πιστοποιούν. Ο απροκάλυπτα απαξιωτικός τρόπος με τον οποίον εκφράζεται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για τη γραμμή Τσίπρα στο θέμα της οικονομίας δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολιών. Το διαπιστώνει όμως και ο οποιοσδήποτε, εφόσον ενδιαφέρεται να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες τα ΜΜΕ παρέχουν αφειδώς την πληροφόρηση. Ο καθένας μπορεί να δει το εκκρεμές να πηγαίνει πότε προς τα δεξιά (ιδίως όταν ο Τσίπρας είναι στο εξωτερικό) και πότε προς τα αριστερά.
Κάτι άλλο που επίσης αξίζει να προσέξουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά η ηγεσία για να καλύψει την αμηχανία της, κάθε φορά που ο Λαφαζάνης επαναφέρει το εκκρεμές στα αριστερά. Αντιδρά οξύνοντας τους τόνους όσο περισσότερο μπορεί, όπως ένα ζευγάρι που τσακώνεται και βάζει τη μουσική δυνατά για να μην ακούν οι γείτονες τις αγριοφωνάρες. Μια ματιά, λ.χ., στην πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στο θέατρο «Ακροπόλ» θα σας πείσει: σερβίρει τα ψέματα, τις υπερβολές και τις ύβρεις με το φτυάρι, για να απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα εσωτερικά προβλήματά του.
Υπό το πρίσμα αυτών των παρατηρήσεων, που συνοψίζουν ό,τι έχω καταλάβει τα χρόνια που παρακολουθώ την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνω να υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο αναφοράς στο κόμμα, κατά το πρότυπο των γραφικών κομματιδίων ΚΚΕ (Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ) και Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ ΚΚΕ, τα οποία υποθέτω ότι κάπου πρέπει να υπάρχουν ακόμη. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε Τσιπριστές και Λαφαζανιστές, είναι σαφέστερο να αναφερόμαστε στο κόμμα ως ΣΥΡΙΖΑ Τ-Λ ή ΣΥΡΙΖΑ Λ-Τ, αναλόγως της τάσης που επικρατεί τη συγκεκριμένη περίοδο: Τ-Λ όταν ο Τσίπρας κρατά το τιμόνι και Λ-Τ όταν του το βουτάει μέσα από τα χέρια ο Λαφαζάνης. Γιατί όχι; Είναι θέμα σαφήνειας του λόγου, στο κάτω κάτω...
Oλα είναι performance
Επανέρχομαι στο προχθεσινό σημείωμα της στήλης, σχετικά με τα επεισόδια στην εκδήλωση της ελληνικής προεδρίας στο Μέγαρο, τα οποία οδήγησαν τον μεγάλο μας Πάνο του Πολιτισμού στη δραματική αποχώρησή του από την εκδήλωση. Είχα τολμήσει την υπόθεση ότι οι θορυβούντες που έθιξαν την υπουργική αξιοπρέπεια ήσαν συνδικαλιστές. Ηταν εσφαλμένη. Εμαθα ότι επρόκειτο για ένα καλλιτεχνικό performance (μία μορφή σύγχρονου έργου τέχνης είναι αυτό...) από μια ομάδα που ονομάζεται «Κίνηση Μαβίλη». (Μήπως επειδή η έμπνευση των δημιουργών της γεννήθηκε στα μπαράκια της ομωνύμου πλατείας; Ας τολμήσω και αυτήν την υπόθεση...) Τι κάνουν αυτοί λοιπόν; Πηγαίνουν σε μια δημόσια εκδήλωση, διασκορπίζονται ανάμεσα στο κοινό και, ξάφνου, σ’ ένα άσχετο σημείο της εκδήλωσης, αρχίζουν πρώτα να γελούν και ύστερα να χειροκροτούν. Το καλλιτεχνικό δημιούργημα υποτίθεται ότι παράγεται από τη διάδραση του πραγματικού κοινού της εκδήλωσης με τη συμπεριφορά της ομάδας.
Αυτό έκαναν και την περασμένη Πέμπτη στην εκδήλωση της ελληνικής προεδρίας στο Μέγαρο και προκάλεσαν την αποχώρηση της ενσάρκωσης του Πολιτισμού. Χρησιμοποιώ τον όρο με πλήρη επίγνωση της σημασίας του. Διότι ο υπουργός δικαίωσε τον τίτλο του, αφού, ουσιαστικά, ο Πάνος του Πολιτισμού συμμετείχε –εν αγνοία του έστω– στην παραγωγή ενός έργου τέχνης! Καλού ή κακού δεν έχει σημασία να το αξιολογήσουμε· οπωσδήποτε, όμως, έργου τέχνης. Μάλιστα, συνέδραμε στο καλλιτέχνημα και με έναν τρόπο που ούτε καν φαντάζεται. Διότι έφθασε με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, στις 11 π.μ. αντί στις 9.30 π.μ. και, όπως ήταν φυσικό, όλοι τον περίμεναν για να αρχίσει η εκδήλωση. Ομως, η καθυστέρηση έριξε έξω τον προγραμματισμό του κοινού, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του να αποχωρήσει προτού ολοκληρωθεί το συνέδριο. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, και η Κίνηση Μαβίλη και ο υπουργός συνεργάστηκαν για τον ίδιο σκοπό: την αποτυχία της εκδήλωσης. Διαισθάνομαι ότι στη σχέση των δύο υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες. Ελπίζω ειλικρινά η συνεργασία τους να μην σταματήσει εδώ...
Δημοκρατικό κεκτημένο
Στη συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή ειπώθηκαν μνημειώδεις λόγοι από τους εκπροσώπους των κοινωνικών φορέων που συμμετείχαν. Ο Σταύρος Κουτσιουμπέλης, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, είπε: «Το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου (σ.σ.: με το οποίο έγιναν χιλιάδες μονιμοποιήσεις στο Δημόσιο) έχει κλείσει και δεν καταλαβαίνω, ακόμα και αν υπάρχουν παρατυπίες, ύστερα από δέκα χρόνια. γιατί αναζητούμε σκελετούς στο ντουλάπι». Σε ανάλογο πνεύμα και ο Ιωάννης Παπαγεωργόπουλος, πρόεδρος της Πανελληνίας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Υπουργείου Πολιτισμού, στο οποίο υπουργείο έχει εντοπισθεί σωρεία μονιμοποιήσεων βάσει πλαστών πιστοποιητικών: «Ο δεύτερος έλεγχος που έχετε στείλει είναι με έξι ελεγκτές σε ένα υπουργείο. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Νομίζαμε ότι ξαφνικά ήρθαν και μας την έπεσαν από παντού (σ.σ.: αν δεν μιλούσε τόσο ωραία, πώς θα ήταν υπάλληλος του υπουργείου Πολιτισμού;) Δηλαδή ήταν φανταστικό το φαινόμενο έξι ελεγκτών να μπαίνουν σε ένα υπουργείο». Με λίγα λόγια, η εξαπάτηση του Δημοσίου έπειτα από δέκα χρόνια λογίζεται ως δημοκρατικό κεκτημένο, το οποίο ο συνδικαλισμός οφείλει να υπερασπίζεται. Είναι στα καλά τους οι άνθρωποι;
Και εις ανώτερα!
Την Πέμπτη ο Αλέξης Τσίπρας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ Λ-Τ κατηγόρησε την Ευρώπη ότι «εμμέσως επικροτεί τη βία ως επιλογή που μπορεί να δώσει λύση στην Ουκρανία» και την κάλεσε «να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά με επιβολή κυρώσεων». Ετσι ο εκ των συμπροέδρων του κόμματος απέδειξε για μια ακόμη φορά την ευστοχία των παρεμβάσεών του, αφού μόλις την επομένη επετεύχθη συμφωνία μεταξύ προέδρου Γιανουκόβιτς και ουκρανικής αντιπολίτευσης. Συμφωνία, η οποία σύμφωνα με όλα τα διεθνή πρακτορεία ήταν το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών προσπαθειών! Αλλά ο Αλέξης δεν άντεξε να μην αξιοποιήσει την ευκαιρία για να μας θυμίσει ότι η αρχή του υπέρ της διάκρισης μεταξύ καλής και κακής βίας ισχύει και στα διεθνή...
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου