Μας έχει, μέχρι στιγμής, δανείσει το Μνημόνιο, σε μόλις 14 μήνες, το ποσό των 65 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κάπως έτσι δανειζόμαστε την τελευταία εικοσαετία (από το 1991, όταν είχε πλέον αποκατασταθεί η (σχετική) αλήθεια του κόστους χρήματος στην εσωτερική αγορά κεφαλαίων).
Λέμε συχνά –και λέμε σωστά– ότι τα σημερινά προβλήματα οφείλονται στο φτηνό χρήμα μετά το 1998-2000. Απελπίζει η διαπίστωση ότι συνδικαλιστές, πολιτικοί, επιχειρηματίες, .............
επαγγελματίες και ώριμοι πολίτες κάνουν ως να ξεχνούν τι συνέβη μέχρις ότου μπούμε στο ευρώ.
Από το 1991 μέχρι το 2000, η Ελλάδα κατέβαλε συνεχή και κοπιώδη προσπάθεια να βγει από την καθυστερημένη, οπισθοδρομική και κλειστή κρατικίστικη οικονομία της. Η μεγάλη αναμόρφωση έγινε επειδή, με τη μεσολάβηση της οικουμενικής, άρα και της συμμετοχής της Αριστεράς, ο Κων. Μητσοτάκης το επιδίωξε χωρίς περιστροφές. Αν δεν είχαν, στην αρχική εκείνη περίοδο, σωρευθεί οι αλλαγές που έγιναν πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια, η Ελλάδα θα είχε παραμείνει στην εξασθενημένη κατάσταση, στην οποία την είχε ρίξει η παράλογη κατασπατάληση του κομματικού κράτους.
Το ίδιο έκανε, μετά το 1996, με χαρακτηριστικό τρόπο, ο Κώστας Σημίτης. Το μικρό διάλειμμα αστάθειας που προκάλεσε η επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου το 1993, δεν αποσταθεροποίησε τον διπλό εθνικό στόχο, που ήταν το πλήρες άνοιγμα των αγορών, με την Ενιαία Αγορά του 1992 και την απελευθέρωση της Κίνησης Κεφαλαίων από τη μια πλευρά και τη συστηματική προσέγγιση των κριτηρίων του Μάαστριχτ από την άλλη.
Σε αυτήν την περίοδο, υπήρξε σοβαρή και συστηματικά ενοχλητική λιτότητα. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα περιορίστηκαν. Αναδιοργανώθηκαν, δυστυχώς σε μικρό βαθμό, πολλές ΔΕΚΟ, αλλά προχώρησε τολμηρά η πώληση μεγάλου τμήματος της κρατικής περιουσίας. Το κράτος σταμάτησε να επεμβαίνει αυταρχικά σχεδόν σε όλο το εύρος της ανταγωνιστικής οικονομίας. Το τραπεζικό σύστημα επιχείρησε τη διεθνοποίησή του.
Κατοχυρώθηκε η ανεξαρτησία της Τράπεζας της Ελλάδος, με αποτέλεσμα να σταματήσει η υποχρεωτική και πληθωριστική έκδοση χρήματος. Η πολιτική επιτοκίου ήταν ελεύθερη και συμμετείχε ενεργά στη σταθεροποίηση της αξίας του νομίσματος. Η εποπτεία δανείων έγινε διακριτική και, για πρώτη φορά, ο ελληνικός πληθυσμός, στην αρχή οι επιχειρήσεις και στη συνέχεια τα νοικοκυριά, απέκτησαν πρόσβαση σε άφθονα και φθηνά δανειακά κεφάλαια, χωρίς να απαιτείται κομματική μεσολάβηση!
Τίποτε απ’ αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ο Κώστας Καραμανλής και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν είχε, τότε, ειλικρινώς υποστηρίξει την εμπέδωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας. Παρά τις προφανείς δυσκολίες και τον έμφυτο καιροσκοπισμό των στελεχών του κομματικού ΠΑΣΟΚ, η «δεξιά υποστήριξη» στην ορθή καθεστωτική άποψη, σύμφωνα με την οποία το εθνικό συμφέρον ήταν η ένταξή μας στην Eυρωζώνη, ακόμη κι αν η χώρα μας δεν ήταν έτοιμη, έφερε αποτέλεσμα. Η χώρα πραγματοποίησε ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Το «μεγάλο κόλπο» τώρα είναι να το διασφαλίσουμε μέσα στον τεράστιο κλονισμό που προκαλεί η παγκόσμια κρίση. Με Mνημόνιο ή χωρίς, το αποτέλεσμα θα είναι, από πρακτική άποψη, το ίδιο. Αυτό που προσφέρει το Mνημόνιο είναι η χρηματοδότηση μιας μακράς περιόδου προσαρμογής. Οποιαδήποτε άλλη λύση, ακόμη κι εκείνες που προβλέπουν «ελεγχόμενη πτώχευση», ανακύκλωση ομολόγων, αναδιάρθρωση χρέους, «επιλεκτική πτώχευση» ή ρύθμιση «διαταραγμένων δανείων», ξαναβάζει από την πόρτα τον κίνδυνο που προσπαθούμε να πετάξουμε από το παράθυρο.
Είναι καιρός να διαχωρίσουμε τους πολιτικούς σε δύο ομάδες. Εκείνους που θα εργάζονται για τη σωτηρία της Ελλάδας, εφαρμόζοντας τα μέτρα του Mνημονίου. Και τους άλλους, που θα συζητούν για την αναδιοργάνωση του χρέους και τον νέο δανεισμό. Eτσι, ίσως, να προχωρήσουμε ικανοποιητικά και στα δύο «μέτωπα». Με την ελπίδα να μείνουμε στο Mνημόνιο και να μη βρεθούμε να κλαίμε πάνω από το μνήμα της πτωχευμένης πατρίδας μας.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου