η πλατεία Συντάγματος έγινε κοινωνικό στέκι για όποιον θέλει να μοιραστεί την αγωνία και τους προβληματισμούς του. Η «Espresso της Κυριακής» έζησε ένα απόγευμα κοντά στους «αγανακτισμένους» και τρύπωσε στο αρχηγείο τους!
Βραδάκι Πέμπτης και η πλατεία Συντάγματος θυμίζει αρχαία αγορά. Χιλιάδες πολίτες, νέοι, μεγαλύτεροι, άνεργοι, επαγγελματίες, γονείς, φοιτητές, ζευγαράκια έχουν συγκεντρωθεί για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
«Είμαστε όλοι σαν μια γροθιά. Ολοι ισότιμοι. Δεν υπάρχουν αρχηγοί και αντιπρόσωποι» μας εξηγεί ο Μάνος, ένα από τα παιδιά που έχουν αναλάβει να ενημερώνουν τον κόσμο και να μεταφέρουν τα μηνύματά του στα θέματα της γενικής συνέλευσης που πραγματοποιείται κάθε βράδυ στις εννέα.
«Αγανακτισμένοι είμαστε όλοι μας» λέει ο Γιάννης, θέλοντας να μας τονίσει πως δεν πρόκειται για μια ξεχωριστή ομάδα αλλά για μια κίνηση που αφορά όλους μας. Η ιδέα δόθηκε μέσω του Facebook από δύο νέα παιδιά, που μας προέτρεψαν να διαμαρτυρηθούμε μπροστά από τη Βουλή. Τα δύο παιδιά έγιναν τρία, τέσσερα και η παρέα ολοένα και μεγάλωνε, μέχρι που σήμερα έχει καταλήξει να αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη.
ΣΤΑ ΑΝΤΙΣΚΗΝΑ
Επειτα από την πρώτη διαμαρτυρία, κάποιοι αποφάσισαν να στήσουν τις σκηνές τους και να μείνουν εκεί μέχρι την επόμενη ημέρα, για την οποία είχε ανανεωθεί το ραντεβού. Μέσα σε έξι ημέρες οι τρεις σκηνές έγιναν εκατό και σιγά σιγά η πλατεία γέμισε με αντίσκηνα, ενώ κάτω από τα δέντρα έχει στηθεί ένα ολόκληρο κέντρο συντονισμού. Δεκατρείς ομάδες έχουν οργανωθεί για την καλύτερη λειτουργία της πρωτοφανούς ειρηνικής διαμαρτυρίας, που κάθε βράδυ εξελίσσεται σε λαϊκή συνέλευση.
Από τα βασικά τμήματα είναι το ιατρείο, που στήθηκε για να προσφέρει πρώτες βοήθειες. Κάτω από τη λευκή τέντα με τον κόκκινο σταυρό παρέχουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους νοσοκόμες, νοσηλευτές και γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων. «Εγώ είμαι οδοντίατρος, δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω, αλλά θα ήθελα πολύ» λέει η Αννα. Την ομάδα του ιατρείου συντονίζει μία επικεφαλής νοσοκόμα, η οποία καταγράφει τις ανάγκες και τα περιστατικά του υπαίθριου νοσοκομείου.
Στην απέναντι πλευρά έχει στήσει πόστο η ομάδα σίτισης. Περισσότερες από εκατόν πενήντα γυναίκες έχουν αναλάβει τη διατροφή των αγανακτισμένων. «Ο κόσμος μας συμπαραστέκεται.
Καθημερινά μας φέρνουν μακαρόνια, ρύζι, νερά, αναψυκτικά, μπισκότα και οτιδήποτε άλλο μπορούν» λέει η Ελένη, που είναι άνεργη μαγείρισσα, και εξηγεί: «Προσωπικά πέρασα για να ενώσω τη φωνή μου με τον κόσμο, αλλά ένιωσα την ανάγκη να προσφέρω. Σήμερα, μαγείρεψα στο σπίτι μου μακαρόνια και τα έφερα» καταλήγει.
Η Φώτω ανήκει στην ομάδα της γραμματείας. «Εγώ ασχολούμαι με τα οικονομικά. Προσφέρω ό,τι μπορώ στην ομάδα, καταγράφουμε τους εθελοντές και μαζεύουμε τα μηνύματα του κόσμου. Μαζί με τους υπόλοιπους διεκδικώ κι εγώ ένα καλύτερο αύριο» λέει.
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ
Η ομάδα επικοινωνίας είναι μία από τις δεκατρείς που απαρτίζουν το κέντρο συντονισμού. Τα μέλη της ονομάζονται αγγελιοφόροι. «Οι περισσότεροι είμαστε δημοσιογράφοι. Σκοπός μας είναι να ενημερώνουμε τον κόσμο για τα δρώμενα των αγανακτισμένων, όπως οι καθημερινές εκδηλώσεις, οι ώρες της γενικής συνέλευσης και οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε αυτές.
Πολύ βασικό όμως είναι και η συλλογή γραπτών αιτημάτων, θεμάτων και σκέψεων που ο κόσμος θέλει να τεθούν στη γενική συνέλευση» μας εξηγεί ο Μάνος και συμπληρώνει ο Αντρέας ότι «στην ομάδα μπορούν να προσφέρουν βοήθεια και πολίτες που δεν είναι δημοσιογράφοι. Ολοι χωράνε παντού».
Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΚΗΝΟ
Μέρα με τη μέρα τα αντίσκηνα πληθαίνουν. Παρέες και οικογένειες στήνουν τη σκηνή τους στο γκαζόν της πλατείας και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη διαμαρτυρία μέχρι να δούνε φως από τους πολιτικούς.
Η Χριστίνα είναι φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών: «Βλέπω πως η χώρα μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ανησυχώ για το μέλλον και πρέπει να αντιδράσω» λέει, ενώ κάθεται έξω από την πόρτα της σκηνής. Στο εσωτερικό είναι ξαπλωμένος ο πιστός της φίλος, ο Σπίθας. «Τον έχω μαζί μου όπου κι αν πηγαίνω» λέει.
Στη διπλανή σκηνή μια άνεργη μητέρα προσπαθεί να ταΐσει το παιδάκι της: «Είμαστε εδώ γιατί δεν πάει άλλο. Είμαι άνεργη έναν χρόνο τώρα και μαζί με τον άντρα μου προσπαθούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ως εδώ» λέει έντονα.
O Παναγιώτης είναι άνεργος: «Από το να είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ αποφάσισα να διαδηλώσω. Είμαι δύο χρόνια άνεργος. Με συντηρούν οι γονείς μου. Νιώθω πως δεν έχω μέλλον» σημειώνει απελπισμένος.
Η Γουίρι κατάγεται από τη Γαλλία αλλά εργάζεται ως μουσικός στη χώρα μας. Την πετύχαμε να διαβάζει έξω από τη σκηνή της υπό το φως ενός κεριού: «Είμαι μουσικός και εργάζομαι στην Αθήνα. Ηρθα με τους φίλους μου για να συμπαρασταθούμε στους αγανακτισμένους. Και στη Γαλλία τα πράγματα είναι δύσκολα. Ολη η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Νομίζω πως όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή».
madata
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου