Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Επειδή προσπαθώ να βλέπω τη συνολική εικόνα των πραγμάτων, μέχρι πρότινος πίστευα ότι οι πιέσεις που δεχόμαστε, αλλά και οι κρίσεις πανικού που μας καταλαμβάνουν κάθε φορά όπου η τρόικα εξετάζει την πρόοδο του Μνημονίου, είναι περιστατικά επαναλαμβανόμενα μέσα σε μια ........
πορεία αγωνιώδους επιβίωσης της χώρας από δόση σε δόση, μιας πορείας όμως με ασφαλή κατάληξη. Ας πούμε, σαν τα επεισόδια ενός σίριαλ, όπου καταλαβαίνεις ότι ο αφηγητής στο τέλος επιζεί. (Γιατί, αν δεν επιζούσε, πώς αλλιώς θα μας αφηγείτο την περιπέτειά του;) Φανταζόμουν, δηλαδή, την πορεία ως εξής: κατά καιρούς οι δανειστές θα μας βάζουν τις φωνές κι εμείς, λίγο με τη φοβέρα λίγο με την ελπίδα, θα πορευόμαστε βαρυγκομώντας, ώσπου κάποτε να ξελασπώσουμε.
Πολύ θα ήθελα να είχα την ίδια πεποίθηση σήμερα. Διότι βλέπω πια ότι η ισορροπία, μεταξύ των δικών τους απαιτήσεων και της δικής μας βούλησης να αλλάξουμε για να σωθούμε, κάθε φορά επιτυγχάνεται σε όλο και πιο χαμηλό σημείο, ενώ παράλληλα το κόστος έπειτα από κάθε σύγκρουση είναι όλο και πιο μεγάλο. Παραδείγματος χάριν, το τελευταίο bras de fer της τρόικας με την κυβέρνηση των περήφανων σοσιαλιστών μού θύμισε τη Μάχη του Σομ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1916. Ενας αδιάκοπος βομβαρδισμός επί μία εβδομάδα, με κάπου 600.000 βλήματα πυροβολικού, και ύστερα η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων επί μήνες. Και προς τι; Για μια έκταση ίσα με ένα γήπεδο, που λέει ο λόγος.
Το ίδιο ήταν και στην περίπτωσή μας. Κοντέψαμε να παίζουμε ξύλο στους δρόμους για αποκρατικοποιήσεις, που έπρεπε μόνοι μας να είχαμε βάλει μπροστά εδώ και ένα χρόνο. Και το χειρότερο; Με μικρότερο όφελος για το Δημόσιο και μεγαλύτερο κόστος για το πολιτικό σύστημα. Διότι, λ.χ., αν η κυβέρνηση είχε προσφέρει αμέσως το μερίδιο μετοχών του ΟΤΕ που δικαιούται βάσει του option η Deutsche Telekom, το ποσόν που θα εισέπραττε το Δημόσιο θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα εισπράξει σήμερα, βάσει της τιμής της μετοχής το τελευταίο διάστημα. Επίσης, πριν από ένα χρόνο το ενδιαφέρον των Κινέζων να μπούνε στον ΟΣΕ ήταν ειλικρινές. Σήμερα, έπειτα από όσα έχουν συμβεί, εξακολουθούν άραγε να ενδιαφέρονται; Επιπροσθέτως, ο τρόπος με τον οποίον απέσπασαν τη συμφωνία της κυβέρνησης για αποκρατικοποιήσεις εξπρές ίσως αφαιρεί από τη διαδικασία την πολιτική νομιμοποίησή της. Διότι, αν η κυβέρνηση έπιανε τον ταύρο από τα κέρατα με δική της πρωτοβουλία, οι δυσαρεστημένοι του Δημοσίου θα έβριζαν το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, όμως, θα βρίζουν τους ξένους και την Ευρώπη. Και αυτό είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο, γιατί η χώρα είναι σημαντικότερη από το ΠΑΣΟΚ, έστω και αν οι επαγγελματίες πασόκοι αυτά τα δύο τα ταυτίζουν.
Το τελευταίο σημείο είναι η γέφυρα που με οδηγεί στο κύριο θέμα του σημειώματος: ότι οι σοβαροί άνθρωποι που είναι διασκορπισμένοι οριζοντίως στα κόμματα (πλην της Αριστεράς, ασφαλώς) πρέπει, επιτέλους, να βρουν έναν τρόπο και να ενώσουν τις φωνές τους, για να δείξουν ότι δεν πάει άλλο. Οφείλουν να το πράξουν προτού είναι πολύ αργά. Τυχαίνει να γνωρίζω ότι, στη σημερινή Βουλή, υπάρχει μια τέτοια ομάδα συνετών ανθρώπων (ομάδα, περισσότερο με την έννοια της παρέας), οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους την αγωνία και τους προβληματισμούς τους. Εχουν χρέος να ακολουθήσουν το πρόσφατο παράδειγμα των τριάντα ενός πανεπιστημιακών, συγγραφέων και επιστημόνων. Χρέος απέναντι στον εαυτό τους, την αξιοπρέπειά τους και το αληθινό νόημα της πολιτικής. Οσο εξαντλούν την ευφυΐα τους σε πιρουέτες και σαχλές δικαιολογίες του τύπου «πεθαίνει η γιαγιά μου», προκειμένου να συντηρούν επισφαλείς ισορροπίες, απλώς αφήνουν να απομακρύνεται η αληθινή ευκαιρία να εκπληρώσουν τον σκοπό για τον οποίον υποτίθεται ότι μπήκαν στην πολιτική: για να είναι χρήσιμοι!
Επειδή προσπαθώ να βλέπω τη συνολική εικόνα των πραγμάτων, μέχρι πρότινος πίστευα ότι οι πιέσεις που δεχόμαστε, αλλά και οι κρίσεις πανικού που μας καταλαμβάνουν κάθε φορά όπου η τρόικα εξετάζει την πρόοδο του Μνημονίου, είναι περιστατικά επαναλαμβανόμενα μέσα σε μια ........
πορεία αγωνιώδους επιβίωσης της χώρας από δόση σε δόση, μιας πορείας όμως με ασφαλή κατάληξη. Ας πούμε, σαν τα επεισόδια ενός σίριαλ, όπου καταλαβαίνεις ότι ο αφηγητής στο τέλος επιζεί. (Γιατί, αν δεν επιζούσε, πώς αλλιώς θα μας αφηγείτο την περιπέτειά του;) Φανταζόμουν, δηλαδή, την πορεία ως εξής: κατά καιρούς οι δανειστές θα μας βάζουν τις φωνές κι εμείς, λίγο με τη φοβέρα λίγο με την ελπίδα, θα πορευόμαστε βαρυγκομώντας, ώσπου κάποτε να ξελασπώσουμε.
Πολύ θα ήθελα να είχα την ίδια πεποίθηση σήμερα. Διότι βλέπω πια ότι η ισορροπία, μεταξύ των δικών τους απαιτήσεων και της δικής μας βούλησης να αλλάξουμε για να σωθούμε, κάθε φορά επιτυγχάνεται σε όλο και πιο χαμηλό σημείο, ενώ παράλληλα το κόστος έπειτα από κάθε σύγκρουση είναι όλο και πιο μεγάλο. Παραδείγματος χάριν, το τελευταίο bras de fer της τρόικας με την κυβέρνηση των περήφανων σοσιαλιστών μού θύμισε τη Μάχη του Σομ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1916. Ενας αδιάκοπος βομβαρδισμός επί μία εβδομάδα, με κάπου 600.000 βλήματα πυροβολικού, και ύστερα η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων επί μήνες. Και προς τι; Για μια έκταση ίσα με ένα γήπεδο, που λέει ο λόγος.
Το ίδιο ήταν και στην περίπτωσή μας. Κοντέψαμε να παίζουμε ξύλο στους δρόμους για αποκρατικοποιήσεις, που έπρεπε μόνοι μας να είχαμε βάλει μπροστά εδώ και ένα χρόνο. Και το χειρότερο; Με μικρότερο όφελος για το Δημόσιο και μεγαλύτερο κόστος για το πολιτικό σύστημα. Διότι, λ.χ., αν η κυβέρνηση είχε προσφέρει αμέσως το μερίδιο μετοχών του ΟΤΕ που δικαιούται βάσει του option η Deutsche Telekom, το ποσόν που θα εισέπραττε το Δημόσιο θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα εισπράξει σήμερα, βάσει της τιμής της μετοχής το τελευταίο διάστημα. Επίσης, πριν από ένα χρόνο το ενδιαφέρον των Κινέζων να μπούνε στον ΟΣΕ ήταν ειλικρινές. Σήμερα, έπειτα από όσα έχουν συμβεί, εξακολουθούν άραγε να ενδιαφέρονται; Επιπροσθέτως, ο τρόπος με τον οποίον απέσπασαν τη συμφωνία της κυβέρνησης για αποκρατικοποιήσεις εξπρές ίσως αφαιρεί από τη διαδικασία την πολιτική νομιμοποίησή της. Διότι, αν η κυβέρνηση έπιανε τον ταύρο από τα κέρατα με δική της πρωτοβουλία, οι δυσαρεστημένοι του Δημοσίου θα έβριζαν το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, όμως, θα βρίζουν τους ξένους και την Ευρώπη. Και αυτό είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο, γιατί η χώρα είναι σημαντικότερη από το ΠΑΣΟΚ, έστω και αν οι επαγγελματίες πασόκοι αυτά τα δύο τα ταυτίζουν.
Το τελευταίο σημείο είναι η γέφυρα που με οδηγεί στο κύριο θέμα του σημειώματος: ότι οι σοβαροί άνθρωποι που είναι διασκορπισμένοι οριζοντίως στα κόμματα (πλην της Αριστεράς, ασφαλώς) πρέπει, επιτέλους, να βρουν έναν τρόπο και να ενώσουν τις φωνές τους, για να δείξουν ότι δεν πάει άλλο. Οφείλουν να το πράξουν προτού είναι πολύ αργά. Τυχαίνει να γνωρίζω ότι, στη σημερινή Βουλή, υπάρχει μια τέτοια ομάδα συνετών ανθρώπων (ομάδα, περισσότερο με την έννοια της παρέας), οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους την αγωνία και τους προβληματισμούς τους. Εχουν χρέος να ακολουθήσουν το πρόσφατο παράδειγμα των τριάντα ενός πανεπιστημιακών, συγγραφέων και επιστημόνων. Χρέος απέναντι στον εαυτό τους, την αξιοπρέπειά τους και το αληθινό νόημα της πολιτικής. Οσο εξαντλούν την ευφυΐα τους σε πιρουέτες και σαχλές δικαιολογίες του τύπου «πεθαίνει η γιαγιά μου», προκειμένου να συντηρούν επισφαλείς ισορροπίες, απλώς αφήνουν να απομακρύνεται η αληθινή ευκαιρία να εκπληρώσουν τον σκοπό για τον οποίον υποτίθεται ότι μπήκαν στην πολιτική: για να είναι χρήσιμοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου