Tου Aλεξη Παπαχελα
Θυμάμαι ακόμη το σοκ που υπέστην όταν κάποιος με πήρε στο κινητό μου και ξεκίνησε λέγοντας «έλα ρε μ..., είμαι ο τάδε». Ο καλών τύχαινε να ήταν υπουργός εκείνη τη στιγμή και μάλιστα σε κρίσιμο υπουργείο. Ούτε «κολλητοί» ήμαστε ούτε και είχα καμιά ιδιαίτερη οικειότητα μαζί του. Μετά το πρώτο σοκ, αντελήφθην ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος ............
μιλούσε, ανεξάρτητα σε ποιον απευθυνόταν. Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν και δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ζήτημα σεμνοτυφίας ή σνομπισμού. Πρόκειται για συμπεριφορές που αντανακλούν μια γενικότερη χαλαρότητα και αντίληψη «χαβαλέ» που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας προσωπικού.
Οι βαριές κουβέντες που αντηλλάγησαν μεταξύ Ν.Δ. και ΛΑΟΣ τις τελευταίες μέρες αποτελούν μια υπενθύμιση του πόσο βαθιά έχει ριζώσει αυτός ο πολιτικός πολιτισμός της «μαγκιάς» και του τσαμπουκά. Δεν μπορώ να φαντασθώ τον Παπαληγούρα, τον Aβέρωφ, τον Ράλλη, τον Τσάτσο, τον Μπούτο ή κάποιο άλλο από τα «ιερά τέρατα» της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης να φερόταν με ανάλογο τρόπο. Είτε από λόγους αστικής ευπρέπειας και αισθητικής είτε από σεβασμό προς τον θεσμό που υπηρετούσαν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φερθούν με τόση ελαφρότητα και ασέβεια σε αυτό που εκπροσωπούν. Τι έχει πάθει, λοιπόν, η παράταξη που κάποτε εκπροσωπούσε την αστική τάξη και έχει μια τέτοια κληρονομιά; Πώς άφησε να γίνει τόσο λούμπεν ένα μεγάλο της κομμάτι;
Το φαινόμενο αυτού του τύπου πολιτικού εγκαινιάσθηκε από το ΠΑΣΟΚ την καταραμένη δεκαετία του 1980, αλλά γρήγορα μπόλιασε και τη Ν.Δ. Τι χρειαζόταν κάποιος για να γίνει πολιτικός; Να έχει επιβιώσει στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα του φτηνού συνδικαλισμού, να έχει γίνει «κολλητός» με μερικούς παράγοντες - δημοσιογράφους, να βγαίνει σε κανένα παράθυρο και να «τα χώνει» και να μαζεύει σταυρούς. Φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα γιατί το πολιτικομιντιακό σύστημα δόξασε και ανέδειξε σε πρότυπο τέτοιους πολιτικούς. Το «κολλητιλίκι» δούλευε όσο οι πολιτικοί ήταν «εντάξει» στις υποχρεώσεις τους. Τώρα το σύστημα χρεοκόπησε, αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς τρομάζει και ανησυχεί και τον πλέον ανυποψίαστο και όλο και περισσότεροι πολίτες απορρίπτουν τη «μαγκιά» και την ευκολία στο γυαλί και αναζητούν τον συνδυασμό τεχνοκρατικής επάρκειας και ευπρέπειας.
kathimerini
Θυμάμαι ακόμη το σοκ που υπέστην όταν κάποιος με πήρε στο κινητό μου και ξεκίνησε λέγοντας «έλα ρε μ..., είμαι ο τάδε». Ο καλών τύχαινε να ήταν υπουργός εκείνη τη στιγμή και μάλιστα σε κρίσιμο υπουργείο. Ούτε «κολλητοί» ήμαστε ούτε και είχα καμιά ιδιαίτερη οικειότητα μαζί του. Μετά το πρώτο σοκ, αντελήφθην ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος ............
μιλούσε, ανεξάρτητα σε ποιον απευθυνόταν. Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν και δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ζήτημα σεμνοτυφίας ή σνομπισμού. Πρόκειται για συμπεριφορές που αντανακλούν μια γενικότερη χαλαρότητα και αντίληψη «χαβαλέ» που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας προσωπικού.
Οι βαριές κουβέντες που αντηλλάγησαν μεταξύ Ν.Δ. και ΛΑΟΣ τις τελευταίες μέρες αποτελούν μια υπενθύμιση του πόσο βαθιά έχει ριζώσει αυτός ο πολιτικός πολιτισμός της «μαγκιάς» και του τσαμπουκά. Δεν μπορώ να φαντασθώ τον Παπαληγούρα, τον Aβέρωφ, τον Ράλλη, τον Τσάτσο, τον Μπούτο ή κάποιο άλλο από τα «ιερά τέρατα» της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης να φερόταν με ανάλογο τρόπο. Είτε από λόγους αστικής ευπρέπειας και αισθητικής είτε από σεβασμό προς τον θεσμό που υπηρετούσαν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φερθούν με τόση ελαφρότητα και ασέβεια σε αυτό που εκπροσωπούν. Τι έχει πάθει, λοιπόν, η παράταξη που κάποτε εκπροσωπούσε την αστική τάξη και έχει μια τέτοια κληρονομιά; Πώς άφησε να γίνει τόσο λούμπεν ένα μεγάλο της κομμάτι;
Το φαινόμενο αυτού του τύπου πολιτικού εγκαινιάσθηκε από το ΠΑΣΟΚ την καταραμένη δεκαετία του 1980, αλλά γρήγορα μπόλιασε και τη Ν.Δ. Τι χρειαζόταν κάποιος για να γίνει πολιτικός; Να έχει επιβιώσει στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα του φτηνού συνδικαλισμού, να έχει γίνει «κολλητός» με μερικούς παράγοντες - δημοσιογράφους, να βγαίνει σε κανένα παράθυρο και να «τα χώνει» και να μαζεύει σταυρούς. Φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα γιατί το πολιτικομιντιακό σύστημα δόξασε και ανέδειξε σε πρότυπο τέτοιους πολιτικούς. Το «κολλητιλίκι» δούλευε όσο οι πολιτικοί ήταν «εντάξει» στις υποχρεώσεις τους. Τώρα το σύστημα χρεοκόπησε, αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς τρομάζει και ανησυχεί και τον πλέον ανυποψίαστο και όλο και περισσότεροι πολίτες απορρίπτουν τη «μαγκιά» και την ευκολία στο γυαλί και αναζητούν τον συνδυασμό τεχνοκρατικής επάρκειας και ευπρέπειας.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου