Tης Eλλης Tριανταφυλλου
Πριν από λίγο διάστημα, κυριολεκτικά μέσα σε μία ώρα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας έμεινε με το στόμα ανοιχτό, σαστισμένο και εξοργισμένο μπροστά στη δήλωση των τεχνοκρατών της τρόικας περί συμφωνίας με την κυβέρνηση για την αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Υποτίθεται ότι αντέδρασαν στο ύφος των δηλώσεων. Ομως, οι περισσότεροι, περιλαμβανομένων, δυστυχώς, και των κυβερνητικών που υπέγραψαν τη σχετική συμφωνία, φέρονταν σαν ...........
η οργή τους να προέκυπτε από την ουσία και όχι από το ύφος. Και όταν λέμε ουσία, δεν εννοούμε φυσικά μόνο τα όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι το περιεχόμενο των δηλώσεων των εκπροσώπων της τρόικας απλώς επιβεβαίωσε με τον πιο ηχηρό τρόπο αυτό που το δημόσιο αίσθημα καταλαβαίνει βαθιά… στο στομάχι του: ότι η πίεση των δανειστών για περισσότερα μέτρα όχι απλώς δεν χαλαρώνει, αλλά αυξάνεται και ότι η έξοδος από το σκοτεινό τούνελ ούτε καν διακρίνεται πια. Οτι η οικονομία μας μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ύφεση και ότι τίποτα δεν δείχνει αρκετό, ούτε για να σταματήσει την καθοδική πορεία ούτε, πολύ περισσότερο, για να λειτουργήσει ανυψωτικά.
Τώρα, ξαφνικά και σχεδόν εν χορώ, κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κάνουν ομαδικές εκκλήσεις στην κυβέρνηση, της οποίας πολλοί εξ αυτών είναι μέλη, να πει ολόκληρη την αλήθεια στον λαό. Το πρόβλημα, είναι, άραγε, μόνον η πάγια και διαρκής αδυναμία των πολιτικών να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας; Προφανώς είναι ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο, μάλιστα, υποθηκεύει σε μεγάλο βαθμό και τις όποιες προσπάθειες καταβάλλονται για να ορθοποδήσει η χώρα. Είναι όμως το μοναδικό; Ή ακουμπάει στο μεγαλύτερο πρόβλημα, που είναι η αδυναμία ριζικής αλλαγής της κατεστημένης νοοτροπίας στη διαχείριση κάθε μικρού, μεγαλύτερου ή κρίσιμου ζητήματος όπως αυτά που σήμερα αντιμετωπίζουμε;
Είναι προφανές ότι σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε ένα βίαιο τέλος εποχής. Καταρρέει το μεταπολιτευτικό μοντέλο με όλα τα υποσυστήματά του και οι πολυποίκιλες παθογένειες, που επί χρόνια έτρωγαν τα «σωθικά» της κοινωνίας και επιμελώς καλύπτονταν με πάσης φύσεως ιδεολογήματα, εκδηλώνονται σε όλη τους την έκταση και μεγάλη ένταση.
Πιθανότατα, λοιπόν, πιο κρίσιμο και από τη γλώσσα της αλήθειας είναι η σύλληψη και εκπομπή ενός νέου οράματος για τη χώρα, που θα ανταποκρίνεται στην αδήριτη ανάγκη για δομική αλλαγή του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης και θα προτάσσει την εθνική συλλογικότητα, την οποία σήμερα περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου δείχνει ότι ένα από τα βασικά προβλήματα είναι το γεγονός ότι, αν και η χώρα έχει περιέλθει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να προστρέχει προς βοήθεια στα γνωστά πολιτικά εργαλεία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία έχει και την κύρια ευθύνη, αρνείται σθεναρά να παρακάμψει την πεπατημένη, έστω κι αν επί της ουσίας έχει λοξοδρομήσει από καιρό. Και το χειρότερο: Δυσκολεύεται τραγικά –γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί– να αναπτύξει πολιτικές που θα μειώσουν θεαματικά το άνοιγμα της ψαλίδας της άνισης κατανομής των θυσιών, η οποία ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της κυβερνητικής έκκλησης για συλλογική προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Μέσα σε έναν χρόνο, το οικονομικό επιτελείο επέβαλε μέτρα ύψους περίπου 38 δισ., τα οποία οι πολίτες δέχθηκαν σχεδόν αδιαμαρτύρητα, με τη μύχια ελπίδα να αποφευχθούν τα χειρότερα. Η ανοχή, όμως, πάει πάντα παράλληλα με την αντοχή. Και οι αντοχές εξαντλούνται...
Αν η κυβέρνηση μείνει στην ανοχή, πάλι δεν θα έχει ξεφύγει από την πεπατημένη. Αν όμως την αναγνώσει ως στάση αναμονής έως και προσμονή μιας συνολικής μεταπολιτευτικής διόρθωσης, τότε σίγουρα θα αντλήσει το κίνητρο και τη δύναμη που της λείπει για να βάλει τα δυνατά της και να εφαρμόσει ευφάνταστες, σύγχρονες πολιτικές, που σε εύθετο χρόνο θα βάλουν τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά.
kathimerini
Πριν από λίγο διάστημα, κυριολεκτικά μέσα σε μία ώρα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας έμεινε με το στόμα ανοιχτό, σαστισμένο και εξοργισμένο μπροστά στη δήλωση των τεχνοκρατών της τρόικας περί συμφωνίας με την κυβέρνηση για την αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Υποτίθεται ότι αντέδρασαν στο ύφος των δηλώσεων. Ομως, οι περισσότεροι, περιλαμβανομένων, δυστυχώς, και των κυβερνητικών που υπέγραψαν τη σχετική συμφωνία, φέρονταν σαν ...........
η οργή τους να προέκυπτε από την ουσία και όχι από το ύφος. Και όταν λέμε ουσία, δεν εννοούμε φυσικά μόνο τα όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι το περιεχόμενο των δηλώσεων των εκπροσώπων της τρόικας απλώς επιβεβαίωσε με τον πιο ηχηρό τρόπο αυτό που το δημόσιο αίσθημα καταλαβαίνει βαθιά… στο στομάχι του: ότι η πίεση των δανειστών για περισσότερα μέτρα όχι απλώς δεν χαλαρώνει, αλλά αυξάνεται και ότι η έξοδος από το σκοτεινό τούνελ ούτε καν διακρίνεται πια. Οτι η οικονομία μας μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ύφεση και ότι τίποτα δεν δείχνει αρκετό, ούτε για να σταματήσει την καθοδική πορεία ούτε, πολύ περισσότερο, για να λειτουργήσει ανυψωτικά.
Τώρα, ξαφνικά και σχεδόν εν χορώ, κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κάνουν ομαδικές εκκλήσεις στην κυβέρνηση, της οποίας πολλοί εξ αυτών είναι μέλη, να πει ολόκληρη την αλήθεια στον λαό. Το πρόβλημα, είναι, άραγε, μόνον η πάγια και διαρκής αδυναμία των πολιτικών να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας; Προφανώς είναι ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο, μάλιστα, υποθηκεύει σε μεγάλο βαθμό και τις όποιες προσπάθειες καταβάλλονται για να ορθοποδήσει η χώρα. Είναι όμως το μοναδικό; Ή ακουμπάει στο μεγαλύτερο πρόβλημα, που είναι η αδυναμία ριζικής αλλαγής της κατεστημένης νοοτροπίας στη διαχείριση κάθε μικρού, μεγαλύτερου ή κρίσιμου ζητήματος όπως αυτά που σήμερα αντιμετωπίζουμε;
Είναι προφανές ότι σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε ένα βίαιο τέλος εποχής. Καταρρέει το μεταπολιτευτικό μοντέλο με όλα τα υποσυστήματά του και οι πολυποίκιλες παθογένειες, που επί χρόνια έτρωγαν τα «σωθικά» της κοινωνίας και επιμελώς καλύπτονταν με πάσης φύσεως ιδεολογήματα, εκδηλώνονται σε όλη τους την έκταση και μεγάλη ένταση.
Πιθανότατα, λοιπόν, πιο κρίσιμο και από τη γλώσσα της αλήθειας είναι η σύλληψη και εκπομπή ενός νέου οράματος για τη χώρα, που θα ανταποκρίνεται στην αδήριτη ανάγκη για δομική αλλαγή του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης και θα προτάσσει την εθνική συλλογικότητα, την οποία σήμερα περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου δείχνει ότι ένα από τα βασικά προβλήματα είναι το γεγονός ότι, αν και η χώρα έχει περιέλθει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να προστρέχει προς βοήθεια στα γνωστά πολιτικά εργαλεία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία έχει και την κύρια ευθύνη, αρνείται σθεναρά να παρακάμψει την πεπατημένη, έστω κι αν επί της ουσίας έχει λοξοδρομήσει από καιρό. Και το χειρότερο: Δυσκολεύεται τραγικά –γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί– να αναπτύξει πολιτικές που θα μειώσουν θεαματικά το άνοιγμα της ψαλίδας της άνισης κατανομής των θυσιών, η οποία ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της κυβερνητικής έκκλησης για συλλογική προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Μέσα σε έναν χρόνο, το οικονομικό επιτελείο επέβαλε μέτρα ύψους περίπου 38 δισ., τα οποία οι πολίτες δέχθηκαν σχεδόν αδιαμαρτύρητα, με τη μύχια ελπίδα να αποφευχθούν τα χειρότερα. Η ανοχή, όμως, πάει πάντα παράλληλα με την αντοχή. Και οι αντοχές εξαντλούνται...
Αν η κυβέρνηση μείνει στην ανοχή, πάλι δεν θα έχει ξεφύγει από την πεπατημένη. Αν όμως την αναγνώσει ως στάση αναμονής έως και προσμονή μιας συνολικής μεταπολιτευτικής διόρθωσης, τότε σίγουρα θα αντλήσει το κίνητρο και τη δύναμη που της λείπει για να βάλει τα δυνατά της και να εφαρμόσει ευφάνταστες, σύγχρονες πολιτικές, που σε εύθετο χρόνο θα βάλουν τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου