Του Aλεξη Παπαχελα
Την ίδια αντίδραση έχουν όλοι σχεδόν οι ένοικοι του Μαξίμου όταν βρίσκονται υπό πίεση. Οταν διαβάζουν τις εφημερίδες ή ακούνε κάποιους να υποστηρίζουν ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που κυβερνούν, βγαίνουν από τα ρούχα τους και δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα. Μερικοί στενοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού συμβουλεύουν μάλιστα: «Οσο περισσότερο πιέζετε, τόσο πιο απίθανο είναι να κάνει οτιδήποτε». Υποθέτω ότι προς τα έξω λένε αυτό και προς τα μέσα απαξιώνουν κάθε παρότρυνση ή συμβουλή, ως προϊόν «συμφερόντων», «διαπλοκής» και δεν ξέρω τι άλλο. Πολύ έξυπνο, πολύ δοκιμασμένο...
Μακάρι, λοιπόν, να είχε τέτοιο πείσμα ο κ. Παπανδρέου στον τρόπο που χειρίζεται τους υπουργούς του! Για σκεφθείτε, να τράβαγε πού και πού κανένα αυτί, να έστελνε τους άχρηστους ........
και τους συστηματικούς υπονομευτές της πολιτικής του στο σπίτι τους, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα. Δυστυχώς, αφήνει ικανούς ανθρώπους (π.χ. Φλωρίδη) στο ράφι και αναβαθμίζει αποδεδειγμένα άχρηστους.
Ο κ. Παπανδρέου, όπως έλεγε τις προάλλες έμπειρος διπλωμάτης, που παρακολουθεί στενά το τι γίνεται στην Ελλάδα, κυβερνά σαν να βρίσκεται δέκα μονάδες πίσω. Και ξέρετε τι; Θα βρεθεί σε αυτήν τη θέση και δεν θα έχει καμιά ελπίδα να βγει από τη μαύρη τρύπα λόγω πολιτικής αδυναμίας.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι εκπληκτικό. Γίνεται σάλος, «κόλαση» κ.λπ. κ.λπ. με αφορμή τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Ο κ. Παπανδρέου «τρώει όλο το ξύλο» και μετά κάνει μια τρύπα στο νερό. Αίφνης ανακαλύπτεται ότι χρειάζεται ένας χρόνος για να εγκρίνουν τα Πρωτοδικεία την ίδρυση σωματείων, ενώ όλο το βαθύ κράτος παλεύει με μανία κάθε επιχειρησιακή σύμβαση. Είναι σαν να προΐσταται μιας παράστασης ο κ. Παπανδρέου: επωμίζεται το πολιτικό κόστος, παριστάνει πως κάνει ό,τι χρειάζεται για να ικανοποιηθεί η τρόικα, αλλά δεν θα μάθει ποτέ αν πραγματικά μπορούσε να πετύχει η συνταγή της. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι επιχειρησιακές συμβάσεις, έχουν νόημα αν γίνουν πράξη και δοκιμασθεί το αν οδηγούν όντως σε ανάπτυξη. Αν όλες οι μεταρρυθμίσεις είτε «νερώνονται» όταν ψηφίζονται είτε αποδομούνται πλήρως κατά την εφαρμογή τους, δεν έχουν νόημα. Θα έχει γίνει πολύ κακό για το τίποτα.
kathimerini
Την ίδια αντίδραση έχουν όλοι σχεδόν οι ένοικοι του Μαξίμου όταν βρίσκονται υπό πίεση. Οταν διαβάζουν τις εφημερίδες ή ακούνε κάποιους να υποστηρίζουν ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που κυβερνούν, βγαίνουν από τα ρούχα τους και δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα. Μερικοί στενοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού συμβουλεύουν μάλιστα: «Οσο περισσότερο πιέζετε, τόσο πιο απίθανο είναι να κάνει οτιδήποτε». Υποθέτω ότι προς τα έξω λένε αυτό και προς τα μέσα απαξιώνουν κάθε παρότρυνση ή συμβουλή, ως προϊόν «συμφερόντων», «διαπλοκής» και δεν ξέρω τι άλλο. Πολύ έξυπνο, πολύ δοκιμασμένο...
Μακάρι, λοιπόν, να είχε τέτοιο πείσμα ο κ. Παπανδρέου στον τρόπο που χειρίζεται τους υπουργούς του! Για σκεφθείτε, να τράβαγε πού και πού κανένα αυτί, να έστελνε τους άχρηστους ........
και τους συστηματικούς υπονομευτές της πολιτικής του στο σπίτι τους, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα. Δυστυχώς, αφήνει ικανούς ανθρώπους (π.χ. Φλωρίδη) στο ράφι και αναβαθμίζει αποδεδειγμένα άχρηστους.
Ο κ. Παπανδρέου, όπως έλεγε τις προάλλες έμπειρος διπλωμάτης, που παρακολουθεί στενά το τι γίνεται στην Ελλάδα, κυβερνά σαν να βρίσκεται δέκα μονάδες πίσω. Και ξέρετε τι; Θα βρεθεί σε αυτήν τη θέση και δεν θα έχει καμιά ελπίδα να βγει από τη μαύρη τρύπα λόγω πολιτικής αδυναμίας.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι εκπληκτικό. Γίνεται σάλος, «κόλαση» κ.λπ. κ.λπ. με αφορμή τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Ο κ. Παπανδρέου «τρώει όλο το ξύλο» και μετά κάνει μια τρύπα στο νερό. Αίφνης ανακαλύπτεται ότι χρειάζεται ένας χρόνος για να εγκρίνουν τα Πρωτοδικεία την ίδρυση σωματείων, ενώ όλο το βαθύ κράτος παλεύει με μανία κάθε επιχειρησιακή σύμβαση. Είναι σαν να προΐσταται μιας παράστασης ο κ. Παπανδρέου: επωμίζεται το πολιτικό κόστος, παριστάνει πως κάνει ό,τι χρειάζεται για να ικανοποιηθεί η τρόικα, αλλά δεν θα μάθει ποτέ αν πραγματικά μπορούσε να πετύχει η συνταγή της. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι επιχειρησιακές συμβάσεις, έχουν νόημα αν γίνουν πράξη και δοκιμασθεί το αν οδηγούν όντως σε ανάπτυξη. Αν όλες οι μεταρρυθμίσεις είτε «νερώνονται» όταν ψηφίζονται είτε αποδομούνται πλήρως κατά την εφαρμογή τους, δεν έχουν νόημα. Θα έχει γίνει πολύ κακό για το τίποτα.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου