Πώς όταν πάμε να γράψουμε με ένα στυλό διαρκείας, που δεν έχει χρησιμοποιηθεί για καιρό, κάνουμε βιαστικά μια μουντζούρα στην άκρη του χαρτιού για να αρχίσει πάλι να κυλάει η μελάνη στην μπίλια; Κάπως έτσι, φαντάζομαι, πρέπει να βγήκε και το νέο σήμα της Ν.Δ.: κάτι σαν πεζό «ξ» της επισεσυρμένης γραφής, σε χρώμα πορτοκαλί, με μια πράσινη γραμμή από κάτω. Ορισμένοι βλέπουν σε αυτό την αφαιρετική εκδοχή του πυρσού. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. βλέπει πολύ περισσότερα: «διαφάνεια, πρωτοπορία, ανθρωπιά, σιγουριά, ήρεμη δύναμη» και, είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι, οφείλει τουλάχιστον να αναγνωρίσει τον αξιοθαύμαστο πλούτο της φαντασίας του. Ουσιαστικά, πάντως, το νέο σήμα της Ν.Δ. είναι απλώς το όνομά της.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή του θέματος είναι η διαφαινόμενη σχέση,..............
στο εραλδικό επίπεδο, μεταξύ Ν.Δ. και Βρετανών Τόρηδων, τις αισθητικές επιλογές των οποίων ακολουθεί η Ν.Δ. με καθυστέρηση πέντε-έξι ετών. Ο πυρσός, λ.χ., τον οποίο υιοθέτησε η Ν.Δ. το 1985, είχε ήδη καθιερωθεί από το 1980 ως έμβλημα του Συντηρητικού Κόμματος επί Θάτσερ. Επίσης, το νέο σήμα των Τόρηδων (ένα δέντρο με πράσινο φύλλωμα και γαλάζιο κορμό, θαρρείς ζωγραφισμένο από έναν ταλαντούχο πεντάχρονο...), το οποίο επέλεξε ο Ντέιβιντ Κάμερον το 2006, μόλις ανέλαβε τη ηγεσία του κόμματος, είναι φιλοτεχνημένο με την αφαιρετική τεχνοτροπία της μουντζούρας, όπως και το νέο σήμα της Ν.Δ. Δυστυχώς, όμως, οι ομοιότητες των δύο κομμάτων σταματούν εκεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου