Oπως και η γυναίκα του Καίσαρος οφείλει να είναι τιμία, ούτω και ο πολιτικός ανήρ οφείλει να είναι ανδροπρεπής· και μάλιστα, όχι μόνον να είναι τοιούτος, αλλά να το επιδεικνύει κιόλας! Η ως άνω πρόταση -με δικά μου λόγια, βεβαίως- συμπυκνώνει το πνεύμα της θεωρίας του «ανδροπρεπούς πατριωτισμού», που διετυπώθη προ ημερών από τον φίλο του προέδρου της Ν.Δ. δικηγόρο Φαήλο Κρανιδιώτη, στην ιστοσελίδα «Antinews». Εις τι συνίσταται η ανδροπρεπής αντίληψη του πατριωτισμού; Βάσει του κειμένου, πρώτον, ο πατριώτης δεν πρέπει να είναι «βαψομαλλιάς» και, δεύτερον, δεν πρέπει να είναι «ντιντής» - δηλαδή γυναικωτός, θηλυδρίας, αρσενοκοίτης ή, γενικότερα, μαλθακός.
Ωστόσο, το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη προσέγγιση ήταν ότι ο προσδιορισμός του πατριώτη ήταν αποφατικός. Βασιζόταν, δηλαδή, στο τι δεν πρέπει να είναι ο πατριώτης, αλλά δεν .........
τον προσδιόριζε με όρους θετικούς: πώς πρέπει να είναι. Ομως, στο πιο πρόσφατο άρθρο του στην «Antinews» –όπου δημοσιεύθηκε μαζί με τη ρήση του κινηματογραφικού Λιονάιντας: «what we do in life echoes in eternity»– ο Φαήλος μοιράζεται μαζί μας το όνειρό του και, με τον τρόπο αυτόν, μας βοηθά να συμπληρώσουμε τη θεωρία του ανδροπρεπούς πατριωτισμού: «Και τ’ όνειρό μου, αν ποτέ τα καταφέρω, είναι να γυρίσω στο σύστημα της κλειστής οικιακής αγροτικής οικονομίας των προπατόρων μου, κάνοντάς το πιο οργανωμένο και αποτελεσματικό. Εργασία, αυτάρκεια, ελευθερία. Ενα κτήμα, όπου να ’χω μόνο τρεις “δικονομικές” προθεσμίες: να οργώσω, να σπείρω, να θερίσω. Αλογο, αλέτρι, σκύλο και ντουφέκι. Και σημαία». Επομένως, αν ο «ντιντής» εκφράζεται μέσω του διαχρονικού άσματος της Μαρινέλας «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου», η ψυχή του κατά Φαήλον πατριώτου δονείται στο σύνθημα «ένα άλογο, ένα αλέτρι και το ντουφέκι μου», σε μια Ελλάδα, που θα είναι περίκλειστη σαν την Αλβανία του Χότζα, ει δυνατόν όμως χωρίς Χότζα και κομμουνισμό, αλλά με Σαμαρά και πατριωτισμό...
Για να σοβαρευτούμε όμως, αν ο Αντώνης Σαμαράς πράγματι φιλοδοξεί να ηγηθεί μιας ευρωπαϊκής και όχι τριτοκοσμικής Ελλάδας (ας είναι και προβληματική...), οφείλει να κάνει κάτι με τους φίλους του των «πέτρινων χρόνων», που θεωρούν ότι μπορούν να του επιβάλουν το δικό τους παλαβό «tea party», μέσω ιστοσελίδων του Διαδικτύου. Αν δεν μεριμνήσει σχετικώς, κινδυνεύει να περιέλθει στο ίδιο αδιέξοδο με τους Ρεπουμπλικανούς των ΗΠΑ, που αδυνατούν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην παραφροσύνη της Σάρας Πέιλιν και τα πραγματικά πολιτικά προβλήματα. Το ζήτημα εξαρτάται, κυρίως, από τις δικές του προθέσεις για το μέλλον της Ν.Δ.: αν, δηλαδή, την φαντάζεται ως κόμμα εξουσίας ή, απλώς, ως μετεμψύχωση της Πολιτικής Ανοιξης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου