Ολοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά θυμωμένη. Αν όμως ο θυμός παντρευτεί με την ανεξέλεγκτη βία, η χώρα όχι απλώς δεν θα λύσει τα προβλήματά της αλλά θα βυθισθεί στο χάος και σε μακρά περίοδο μιζέριας και στασιμότητας. Τελευταία πληθαίνουν τα ανησυχητικά σημάδια: η επίθεση στον κ. Χατζηδάκη, η χρήση οριακά βίαιης φρασεολογίας από πολιτικούς και συνδικαλιστές, τα επεισόδια στην Κερατέα, αλλά και σε πολλά αθλητικά γεγονότα. Πολλά μέσα ενημέρωσης παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά, προτρέποντας σχεδόν τους Ελληνες πολίτες να... «πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους». Διαμαρτύρονται όταν συλλαμβάνεται ένας πιτσιρικάς επειδή πέταξε μολότοφ στην αστυνομία ή θέτουν δημοσίως το ερώτημα κατά πόσον ήταν δικαιολογημένος ο προπηλακισμός του κ. Χατζηδάκη. Και όλα αυτά σε έναν αγώνα δρόμου ο οποίος υπαγορεύεται από τα νούμερα της τηλεθέασης. Οι έμποροι του πόνου και της οργής θεωρούν ότι δεν πρέπει να υπάρχει κανένας φραγμός, κανένα όριο στον λαϊκισμό τους. Και γιατί να νιώθουν ότι έχουν τέτοιου είδους ευθύνη, όταν οι συντηρητικοί –υποτίθεται– πολιτικοί ομιλούν περι ...........
«εργασιακού μεσαίωνα», η Εκκλησία περί μνημονιακής κατοχής και το ΚΚΕ περί πραγματικού πολέμου; Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι μια συνήθης έκφραση ελληνικής πολιτικής υστερίας, που δεν θα έπρεπε να σημαίνει και τίποτα στο κάτω κάτω της γραφής. Ο άνθρωπος που έχει χάσει τη δουλειά του όμως και κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο πώς πρέπει να αντιδράσει όταν ο συντηρητικός πολιτικός τού μιλάει για μεσαίωνα, ο πνευματικός του πατέρας για κατοχή και το ΚΚΕ για πόλεμο; Αν όσοι έχουν μια θέση ευθύνης κατηφορίζουν τόσο άκριτα σε βαριές κουβέντες, σκεφθείτε πόσο εύκολη είναι μετά η κατηφό- ρα στη βία και τον ακραίο λαϊκισμό.
Απορεί κανείς πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο χαϊδεύεις τα αυτιά στο κτήνος του λαϊκισμού, όσο το ταΐζεις υπερβολές και υστερίες τόσο πιο πιθανό είναι να πληρώσεις και εσύ μια μέρα τη... νύφη. Γι’ αυτό η ηγεσία της Ν.Δ. δεν έπρεπε να απορεί, όπως φάνηκε, που προπηλακίσθηκε ένα στέλεχός της αν και η ίδια καταψήφισε το Μνημόνιο. Και κάνει ένα τεράστιο, εγκληματικό λάθος να πιστεύει ότι αν υποδαυλίζει και εκείνη την οργή, την ακραία διαμαρτυρία κ.λπ. θα εισπράξει το όφελος στο τέλος. Γιατί αν μεν έλθει στην εξουσία δεν θα μπορεί να κυβερνήσει και θα «τρώει ξύλο» αναδρομικά, αν δε γενικευθούν τα φαινόμενα της βίας σίγουρα δεν θα τη γλιτώσει το πώς ψήφισε στο α΄ ή το β΄ νομοσχέδιο. Γι’ αυτό χρειάζεται λίγο περισσότερη υπευθυνότητα και ψυχραιμία από όλους τις δύσκολες ημέρες, εβδομάδες και μήνες που θα περάσει η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου