Μέσα στη γενικότερη κατηγορία των κοψοχέρηδων, στην οποία συρρέουν μετανιωμένοι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, είναι ευδιάκριτη, από τη δεκαετία του 1980 και μετά, στα χρόνια δηλαδή της ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ, η ομάδα των κοψοχέρηδων του δεύτερου γύρου. Πρόκειται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, για πολίτες του χώρου της Αριστεράς, ενός χώρου που όσο περισσότερα μηνύματα ενότητας εκπέμπει τόσο περισσότερο κερματίζεται, αλλά πλέον και για πιστούς της πολιτικής οικολογίας, οι οποίοι στον δεύτερο γύρο ενισχύουν υποψηφίους υποστηριζόμενους (και) από το ΠΑΣΟΚ. Οποιες κι αν είναι οι αποφάσεις και οι «εντολές» των κομμάτων με τα οποία διατηρούν κάπως στενές ή και εντελώς χαλαρή σχέση, αρνούνται την «καθαρότητα» του λευκού, τη λύση του άκυρου, που ο πολιτικός του χαρακτήρας συσκοτίζεται από τα εκ σφάλματος άκυρα, και πολύ περισσότερο την αποχή, γιατί, αν είναι σαραντάρηδες και μεγαλύτεροι, ξέρουν ότι .........
η δημοκρατία, όση διασώζεται, επικυρώνεται από τον ενσώματο χαρακτήρα της.
Δίνουν λοιπόν την ψήφο τους με βαριά καρδιά ή, τέλος πάντων, συννεφιασμένη εκ των προτέρων, ακόμα κι όταν πρόκειται για περιπτώσεις όπως του κ. Καμίνη στην Αθήνα και του κ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ικανές να ξυπνήσουν μέσα τους κάτι από τον παλιό τους ενθουσιασμό. Και τούτο επειδή γνωρίζουν εκ πείρας ότι αργά το βράδυ, όταν θα κατασταλάξουν τα αποτελέσματα, στη μεν ψήφο τους θα δοθεί συμβατικά, πάντως στρεβλωτικά, πράσινο χρώμα από τους εικονογράφους της μικρής οθόνης, οι δε εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, με μέγα πάθος σφετερισμού, θ’ αρχίσουν να μιλούν για τη «νίκη τους», έστω κι αν ουδόλως εργάστηκαν γι’ αυτήν. Ε, κρατήθηκαν μια βδομάδα οι άνθρωποι, στο μεσοδιάστημα από τον πρώτο γύρο στον δεύτερο, καταπονήθηκαν να υποκρίνονται τους ταπεινούς, τους ανοιχτούς και τους μεταμελημένους για την έπαρσή τους, και πια επιστρέφουν στην οικεία τους αλαζονεία, στη συνήθη τους υπεροψία, στο ήθος του ηγεμονισμού που είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε στα μετεκλογικά πάνελ ο κ. Πάγκαλος τους εκπροσώπους των αριστερών κομμάτων, αλλά και η θριαμβική - αυτοδικαιωτική κάθοδος του κ. Παπανδρέου στο εκλογικό κέντρο του κ. Καμίνη, σίγουρα θα κάρφωσε στο μυαλό αρκετών τη φράση «μα γιατί δεν έκοβα το χέρι μου;», και όχι υπό μορφήν ερώτησης.
Εν πάση περιπτώσει, ούτε η επικράτηση του κ. Καμίνη ούτε η νίκη του κ. Μπουτάρη εξηγούνται επαρκώς βάσει του «αντιδεξιού συνδρόμου». Η Θεσσαλονίκη είχε το δικαίωμα να αποκτήσει και δήμαρχο εκτός από ενθαρχεύοντα μητροπολίτη, η δε Αθήνα ήταν υποχρεωμένη να αντιδράσει στα πρότυπα λάιφ στάιλ πολιτισμού, συστηματικής οικοφθοράς και πολιτικής ρυμούλκησης από την ακροδεξιά που της είχε επιβάλει ο κ. Κακλαμάνης. Αυτό έγινε. Και σ’ αυτό η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συνέβαλε ελάχιστα. Ευτυχώς.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου