Μερικές σκέψεις για τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, τώρα που έπεσε η αυλαία και έσβησαν τα φώτα... Σίγουρα διεξήχθησαν σ’ ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον, γι’ αυτό και όλοι ενέταξαν στην πολιτική τους ρητορεία τη μέγιστη δυνατή ανάγκη που έχει αναδειχθεί, με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο, από την κρίση που ολοένα και βαθαίνει. Την ανάγκη για να σκεφτούμε διαφορετικά, να πράξουμε όπως αρμόζει σε μια ώριμη δημοκρατία που ορθολογίζεται και τελικά ευαισθητοποιείται ουσιαστικά για να δώσει περιεχόμενο στα δικαιώματα και χειροπιαστή ελπίδα για την προοπτική της.
Τη νέα λίστα προτεραιοτήτων που απαιτείται, ώστε να επικεντρωθεί η κοινωνία στο σύνολό της στην κατανόηση της πραγματικότητας και ως εξ αυτού στην ανεύρεση των τρόπων για να την αντιμετωπίσει, ξεφεύγοντας οριστικά από τη λογική της διαχείρισης της ευκολιών που μας οδήγησαν εδώ, μάλλον δεν την είδαμε. Και ενώ όλοι γνωρίζουμε -και οι πολιτικές δυνάμεις το γνωρίζουν γιατί ξέρουν πολύ καλά τους απόλυτους περιορισμούς των πόρων και οι πολίτες ..........
το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους γιατί νιώθουν ότι η Ελλάδα που ξέραμε τελειώνει- ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε πλέον και πολλά από το κεντρικό κράτος, οδηγηθήκαμε σε μια προσομοίωση εθνικών εκλογών. Η οποία προσομοίωση, πλέον, δεν είναι απλώς μια διαστρέβλωση των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως ήταν πάντα, αλλά και μια εξαιρετικά ανησυχητική φυγή προς λάθος κατεύθυνση. Κάπως έτσι και τα κόμματα αυξομείωσαν ρητορικά τους στόχους τους, ώστε να μπορούν να δηλώσουν νικητές σε κάθε περίπτωση. Τα διλήμματα που έθεσαν, ούτως ή άλλως φτιαγμένα από την ύλη της απλούστευσης, διευκόλυναν τις συμφέρουσες, γι’ αυτά, μετεκλογικές ερμηνείες. Η κυβέρνηση βγήκε ενισχυμένη, γιατί σύμφωνα με την ανάλυσή της οι πολίτες -οι οποίοι δεν εκφράστηκαν στην κάλπη αλλά με την αποχή τους- είπαν ότι κατανοούν απόλυτα την ιδιότυπη σύνδεση της νίκης του κ. Σγουρού με την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας.
Η Ν.Δ. βγήκε ανανεωμένη και υπεύθυνη γιατί σύμφωνα με τη δική της ανάλυση δικαιώθηκε από το γεγονός ότι οι πολίτες δεν επιθυμούν τα σκληρά μέτρα του Μνημονίου - λες και υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να τα επιθυμεί αν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η Αριστερά πέτυχε στη βασική της επιδίωξη να αναδειχτεί η αυθεντικότητα της αντιμνημονιακής της πολιτικής και να αποδειχτεί ακόμη μια φορά ότι αυτή είναι ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων των πολλών - παρά το γεγονός ότι παραμένει αναπάντητο το ερώτημα πώς γίνεται αυτό και οι πολίτες δεν το καταλαβαίνουν, γιατί αλλιώς θα ήταν πρώτη δύναμη. Ο ΛΑΟΣ πέτυχε κι αυτός να δείξει ότι έχει δίκιο σε ό,τι προσάπτει στους βασικούς ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας, τηρώντας μια μάλλον μπερδεμένη στάση με τον υπαινιγμό «ορίστε πώς πήγαμε τώρα, ενώ αν μας ακούγατε θα πηγαίναμε καλύτερα». Και ούτω καθ’ εξής...
Ολα αυτά όμως είναι τόσο αναλώσιμα, έχουν ήδη ξεχαστεί. Το μόνο που έμεινε από αυτές τις εκλογές, αν αντέξει και αυτό ως συμπέρασμα-μήνυμα, είναι η επικράτηση αντισυστημικών υποψηφιοτήτων σε κομβικές αναμετρήσεις. Η επικράτηση του κ. Καμίνη, του κ. Μπουτάρη, ακόμη και του κ. Μιχαλολιάκου, που αποδείχτηκε αφοπλιστικός για τον κόσμο του Πειραιά, όταν ενώ ήταν outsider παραιτήθηκε της βουλευτικής του ιδιότητας, αλλά και η εμφάνιση του κ. Αμυρά, δείχνουν πολλά. Πρώτα απ’ όλα, ότι οι πολίτες επιζητούν πια όχι μόνο το νέο, αλλά και εκείνο που μοιάζει τουλάχιστον ειλικρινές και που αν το κρίναμε με όσα μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, θα λέγαμε ότι προσωποποιήθηκε σε εκείνους που τα κάνανε όλα λάθος. Που σύμφωνα με τους κανόνες του παγιωμένου πολιτικού συστήματος κινήθηκαν μάλλον «εκτός πλαισίου». Οπως πάνω-κάτω νιώθει και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών: «Εκτός πλαισίου».
Τελικά, θα ρωτήσει κανείς, δικαιώθηκαν ή όχι οι στρατηγικές κομμάτων και υποψηφίων; Αν κρίνει κανείς και από το τεράστιο ποσοστό της αποχής, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Δεν έχουν δικαιωθεί. Τα κόμματα απευθύνθηκαν κυρίως στους σίγουρους πελάτες τους και ανταποκρίθηκαν μόνον αυτοί, άντε και λίγοι ακόμη....
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου