Εμείς, ακολουθώντας τις συμβουλές Στίγκλιτζ (του καθηγητή που φαίνεται να δημιουργεί προβλήματα και στον Ομπάμα), πάμε σε αύξηση των κρατικών δαπανών και μάλιστα σε επίπεδο ..........
αναλωσίμων και όχι έστω κρατικών επενδύσεων. Έτσι προσπαθούμε να επιβοιώσουμε μέσω των φορολογικών επιβαρύνσεων.
Αντίθετα, τα έτερα θύματα της "κρίσης δανεισμού", οι Ιρλανδοί, προστατεύουν τα συγκριτικά πλεονεκτίματα της οικονομίας τους, διαπραγματευόμενοι μόνο θέματα μείωσης κόστους. (το οποίο κόστος προέρχεται από την τραπεζική τους αγορά).
Διαφορές Ελλάδας - Ιρλανδίας:
- Εμείς δεν παράγουμε, ενώ αυτοί παράγουν.
- Το ΑΕΠ μας είναι 70% καταναλωτικό, των Ιρλανδών 45%.
- Οι τράπεζές μας είναι retail ενώ οι Ιρλανδικές και επενδυτικές. Όπερ εργαλεία ανάπτυξης.
- Δεν είναι γραφειοκράτες
- Έχουν μικρή διαφθορά
Τα χρέη τους - που πάντως είναι στο 1/3 των αντίστοιχων Ελληνικών.Το χρέος, εκτός από απόλυτο νούμερο, εκφράζεται και σαν αναλογία επί του ΑΕΠ. Μήπως πήραμε λάθος δρόμο; Μήπως να κοιτούσαμε συμμάζεμα εξόδων, με ταυτόχρονη αύξηση του ΑΕΠ;
Ανάπτυξη. Αλλά η ανάπτυξη απαιτεί παραγωγική κοινωνία, κουλτούρα και διαδικασίες. κοινωνική διαδικασία. Απαιτεί κεφάλαια, ιδέες (κυρίως) και αποτελεσματική και όχι αποτελματωμένη γραφειοκρατία. Απαιτεί συνέπεια κρατική και εκπαίδευση.
Υστερούμε σε όλα.
nikosletter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου