Συνέβη, άραγε, σε άλλη χώρα αυτό που έκπληκτοι παρακολουθούμε όλοι να συμβαίνει στη δική μας; Τέτοιος και τόσο βίαιος διασυρμός επί δικαίων και αδίκων και μάλιστα εκφρασμένος από χείλη θεσμικά, με ιστορία και πολλά χιλιόμετρα στον δημόσιο στίβο; Μάλλον όχι, αλλά αυτό δεν είναι το πιο ενοχλητικό. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι όλοι αυτοί οι συλλήβδην αφορισμοί αναπαράγονται κατ’ εξακολούθησιν όχι μόνο από πολιτικά πρόσωπα που συμμετείχαν στα κοινά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά και από επιχειρηματίες, μικροεπιχειρηματίες, συνδικαλιστές, ομάδες κοινωνικής επιρροής, μίντια κ.ά. Ολοι γύρω μιλούν ακατάπαυστα για την αναμενόμενη κρίση και την επαπειλούμενη κατάρρευση και επιδίδονται σε πλειοδοσία επιχειρημάτων για να πείσουν τους γύρω πώς και γιατί αυτά που ζούμε σήμερα δεν συνιστούν καμία έκπληξη, αλλά τη φυσική ροή των πραγμάτων. Και όλοι αυτοί, οι περισσότεροι έστω, κοιτάζουν τον διπλανό τους, όταν απαριθμούν τις αιτίες που οδήγησαν στη σημερινή δομική κρίση.
Ο διάλογος που έχει ανοίξει με αφορμή τα Greek Statistics και τροφοδοτείται καθημερινά από πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες, συνδικαλιστές, μίντια κ.λπ. –αν δεν γινόταν σε συνθήκες βαθιάς κρίσης– θα ήταν πραγματικά αστείος. Ολοι εμφανίζονται έκπληκτοι για όσα .........
έχουν συμβεί στα χρόνια που πέρασαν και επιχειρούν να μεταθέσουν τις ευθύνες όπου αλλού εκτός από την αυλή τους. Κάνουμε ξαφνικά ότι δεν καταλαβαίνουμε πως στην Ευρωζώνη εισήλθαμε με τη δημιουργική λογιστική του Κ. Σημίτη και με τα όσα ακολούθησαν αυτής, και σαν να μην έφτανε αυτό, κομπορρημονούμε κι από πάνω. Και άλλες χώρες ασκήθηκαν στη δημιουργική λογιστική αλλά δεν το έκαναν σημαία. Ούτε αποφάσισαν στη συνέχεια να βάλουν τα χέρια τους να βγάλουν τα μάτια τους δημοσίως και με τυμπανοκρουσίες.
Μήπως δεν ξέραμε ότι όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα χρόνων μετέθεταν το δημοσιονομικό πρόβλημα στην επόμενη; Φυσικά το γνωρίζαμε. Προς τι, λοιπόν, το τωρινό δέος;
Συνιστά, άραγε, ένδειξη ειλικρίνειας εκ μέρους του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου η εκτίμηση πως κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα; Αν, πράγματι, είναι μια διεφθαρμένη χώρα η Ελλάδα, και το γνώριζε ο κ. Παπανδρέου από πριν από τις εκλογές, τότε κακώς θέλησε να την κυβερνήσει. Αν πάλι επιθυμούσε διακαώς την εκλογή του για να τη σώσει, τότε ας κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό και ας αφήσει τις αφοριστικές διαπιστώσεις, οι οποίες εκτός του ότι αδικούν μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, κάνουν πραγματικά μεγάλο κακό στη χώρα.
Και με την ευκαιρία αυτή, ίσως θα ήταν χρήσιμο να σκεφτεί ο πρωθυπουργός μια δεύτερη φορά πώς θα λειτουργήσει για τη χώρα η εξεταστική επιτροπή που δρομολογεί για την οικονομία.
Χρειαζόμαστε, άραγε, μία ακόμη εξεταστική επιτροπή, με έναν νέο γύρο αντιπαραθέσεων προς εντυπωσιασμό και όχι ουσία, φυσικά, για να καταλάβουμε τι συνέβη από το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» έως σήμερα ; Και ποιος θα πρωτοκαθίσει στο σκαμνί για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα απέκτησε τις χειρότερες δυνατές υπηρεσίες, τις λιγότερες δυνατές βιομηχανίες, με τις περισσότερες δυνατές μίζες;
Εκτός κι αν θεωρούμε ότι έχουμε την πολυτέλεια σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία να δαπανάμε ενέργεια και φαιά ουσία για να συζητάμε εάν πρέπει ή όχι να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για να διερευνήσει τις ευθύνες για την κατάρρευση του οικονομικού μας μοντέλου κατά την τελευταία 30ετία.
Ισως κάποιοι να την έχουν. Αλλοι πάλι, οι πολλοί, εκείνοι που υπομένουν τα πιο σκληρά μέτρα, αγωνιώντας σιωπηλά, δεν τη διαθέτουν. Αντιθέτως, αρχίζουν να αποκτούν μεγάλο θυμό, παρακολουθώντας όσους πλούτισαν και κατέστρεψαν τη χώρα να περιφέρονται δεξιά και αριστερά, αφορίζοντας και παραδίδοντας μαθήματα οικονομίας και ηθικής. Ολοι αυτοί, οι πολλοί, οι αρκετοί έστω, δεν δέχονται να προσφέρουν ένα βολικό άλλοθι σε όσους με τη στάση τους συμβάλλουν στον εθνικό διασυρμό. Και ας επιμένουν ιδιοτελώς μερικοί ότι όλοι είναι ίδιοι, με ισοβαρείς ευθύνες και κάτω από την ίδια κουβέρτα της συνενοχής.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου