Ολες οι κυβερνήσεις νόμιζαν ότι έχουν ένα (αντιφιλελεύθερο μεν, ισχυρό δε) όπλο στη φαρέτρα τους. Την επίταξη. Τούτη η κυβέρνηση το χρησιμοποίησε με τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων δημόσιας χρήσης και τελικά είδε μηδαμινά ή και μηδενικά αποτελέσματα. Αυτό δεν οφείλεται απλώς στο γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική βούληση να «τσακίσει» τους φορτηγατζήδες, αλλά επειδή κανένα κράτος δεν μπορεί πλέον να εφαρμόσει τέτοιου τύπου μέτρα.
Η επίταξη μπορούσε να δουλέψει μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60, όταν τα φορτηγά ήταν λίγα και οι ανάγκες της αγοράς μικρές. Τότε ακόμη κι ένας μικρός επιτελικός μηχανισμός θα μπορούσε να μοιράσει δρομολόγια και να διασφαλίσει ότι αυτά θα πραγματοποιηθούν. Σήμερα με 30.000 φορτηγά και βυτιοφόρα Δ.Χ. και άπειρες ανάγκες στην αγορά, κανείς ..........
γραφειοκρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να συνδυάσει τις ανάγκες με τα δρομολόγια. Αν υπήρχε τρόπος, τότε ο κομμουνισμός θα είχε επικρατήσει και η ΕΣΣΔ δεν θα είχε καταρρεύσει.
Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να λειτουργήσει η επίταξη σε έναν πολύπλοκο κόσμο; Θα έπρεπε κατ’ αρχάς το υπουργείο Ανάπτυξης να κάνει μια ειδική υπηρεσία που θα συγκεντρώνει τα αιτήματα των επιχειρήσεων. Κάθε επιχειρηματίας θα υπέβαλλε -έστω χωρίς χαρτόσημο- εγγράφως το αίτημά του για να αποφεύγονται οι τηλεφωνικές φάρσες.
Η υπηρεσία επιτάξεως, έχοντας τους καταλόγους των ιδιοκτητών φορτηγών, θα έπρεπε να ξέρει ποιοι εργάζονται και ποιοι όχι για να στείλει κάποιο δρομολόγιο στον απεργό. Θα έπρεπε επίσης να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται τα φορτηγά ώστε να μη στέλνει δρομολόγια Κρήτης στον Εβρο. Ο απεργός πιθανότατα θα δήλωνε ασθένεια ή αβαρία στο όχημα, και το επόμενο βήμα θα ήταν να συσταθεί τριμελής επιτροπή για να εξετάσει την αλήθεια των ισχυρισμών του. Η επιτροπή θα εξέταζε και ο απεργός θα έκανε έφεση. Ακόμη και με ταχύτατους στη διεκπεραίωση δημοσίους υπαλλήλους, σε οκτώ με δέκα μήνες θα έβγαινε τελεσίδικη απόφαση. Και οι έμποροι θα περίμεναν κάνοντας νέες αιτήσεις και για παλιά εμπορεύματα που δεν μετακινήθηκαν, αλλά και για τις νέες ανάγκες τους. Ας πολλαπλασιάσουμε αυτή τη διαδικασία επί 1.000 (;), 2.000 (;), 10.000 (;), όσοι τέλος πάντων είναι οι απεργοί, για να καταλάβουμε το σοβιετικού τύπου τουρλουμπούκι που θα εδημιουργείτο. Οι αιτήσεις θα πηγαινοέρχονταν στο υπουργείο, οι επιτροπές θα έτρεχαν δεξιά-αριστερά, ο υπουργός αλαφιασμένος θα πίεζε τους επιτελείς του για αποτελέσματα και θα έκανε δηλώσεις για πρόοδο του στυλ «σήμερα κινήθηκαν δέκα φορτηγά κι ελπίζουμε ότι αύριο θα επιταχυνθεί η διαδικασία». Το αποτέλεσμα, φυσικά, θα ήταν και πάλι μηδαμινό.
Δεν γνωρίζουμε πώς θα λειτουργούσε η επίταξη σε καιρό πολέμου· ελπίζουμε ότι το ΓΕΕΘΑ έχει σχέδια για κινητοποίηση όλων των παραγωγικών δυνάμεων σε περίοδο κρίσης. Σε καιρό ειρήνης όμως, τα σοβιετικού τύπου μέτρα δεν δουλεύουν. Η επίταξη είναι κληρονομιά άλλης εποχής, όπως οι άδειες των φορτηγών, που τώρα απελευθερώνονται. Η νομιμότητα που πρέπει να διαφυλαχθεί βρίσκεται στους δρόμους. Ας εφαρμοστεί πρώτα ο ΚΟΚ, τον οποίο παραβιάζουν καθημερινώς οι φορτηγατζήδες, και μετά βλέπουμε για τις σοβιετικού τύπου επιτάξεις.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου