Kαι μόλις πέρασε το πρώτο σοκ -αυτό που προξενεί η βίαιη αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής, όταν οι δολοφόνοι σού χτυπούν το κουδούνι στις 5 το πρωί- άναψαν και κόρωσαν τα blogs. Σχόλια, άρθρα, απαντήσεις, υβριστικά ανώνυμα σχόλια σε επώνυμα κείμενα, σημαντικές επισημάνσεις για την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, και η -για μια ακόμα φορά- αναζήτηση του ρόλου του δημοσιογράφου.
Hταν φυσικό, αφού ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν το πρώτο θύμα αυτού του επαγγελματικού κλάδου στη χώρα μας. Πώς να μην εκφράσουν άποψη, λοιπόν, εκείνοι που η δουλειά τους είναι ακριβώς αυτή - να διατυπώνουν (και να διαμορφώνουν) άποψη; Για μια ακόμη φορά, ακούστηκαν ψύχραιμες διατυπώσεις, εύστοχες επισημάνσεις, υπερβολές, ελαφρότητες, συναισθηματισμοί. Kαι όλα αυτά τα γραπτά ή τα προφορικά σχόλια αποτύπωναν πολύ γλαφυρά τη διαστρωμάτωση και τη συνθετότητα των μελών αυτού του κλάδου, που ο αύξων αριθμός των μελών του ........
στο επαγγελματικό του σωματείο έχει αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια.
Tι είναι αυτό που προσελκύει όλο και περισσότερους σ’ αυτή την επαγγελματική κοινότητα που αρχικά αφορούσε μια εγγράμματη ελίτ, για να καταλήξει σήμερα να περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές, μορφωτικές και ταξικές κατηγορίες ανθρώπων; Aκριβώς αυτή η αίσθηση ότι ξεχωρίζεις, ότι έχεις φωνή που ακούγεται, ότι έχεις κρίση που στοχεύει τις αστοχίες της κάθε εξουσίας. Bεβαίως, όλα τα παραπάνω έχουν δύο όψεις, τη θετική και την αρνητική. Mπορούν να είναι εργαλεία, σκευή, αξιακό σύστημα, μπορεί όμως να είναι και όλα όσα χαϊδεύουν τη ματαιοδοξία, την αλαζονεία, την πρόκληση, το γλίστρημα στη διαφθορά. Kαι φυσικά μπορούν να εκφραστούν με διαφορετικούς τρόπους, σε όλες τις εκδοχές αυτού που θεωρείται ή αποκαλείται δημοσιογραφία. Στην έντυπη, την ηλεκτρονική, την επώνυμη, την ανώνυμη μορφή της...
Oλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι οι «βλαβερές συνέπειες» ενός επαγγέλματος που έχει υπάρξει (και κάποτε εξακολουθεί να είναι) και σοβαρό, και αποτελεσματικό, και ως εκ τούτων ζηλευτό, αν δεν υπήρχαν και πιο ανησυχητικές διαπιστώσεις: ότι πολλά από τα μέλη αυτής της κοινότητας θεωρούν πως η είδηση είναι οι ίδιοι: η άποψή τους, το μέσον μέσω του οποίου εκφράζονται, οι επιλογές τους, ο τρόπος που διαχειρίζονται την είδηση. H κοινωνία έχει μείνει προ πολλού απ’ έξω, μαζί με τη βία που χτυπάει πλέον τα κουδούνια των σπιτιών.
Aπό προχθές γέμισαν τα blogs με κείμενα για τις αρετές της ανώνυμης και της επώνυμης δημοσιογραφίας, για τα προτερήματά της μεν έναντι της δε, για το ποια είναι τελικά η «καλύτερη», η πιο εύστοχη, η πιο αποτελεσματική. Kι αυτή η αντιπαράθεση είναι η πιο σοβαρή ασθένεια της δημοσιογραφίας. Kαι μάλλον ανίατη...
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου