Σημειώνουν κάποιοι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει λαϊκή εντολή για όσα συμφώνησε με το μνημόνιο. Η άποψη αυτή είναι λανθασμένη. Φορείς και αυθεντικοί της λαϊκής εντολής είναι οι βουλευτές και όχι οι υπουργοί. Αυτοί εκλέγονται με απευθείας ψήφο και αυτοί αποφάσισαν. Μπορεί η κυβέρνηση να εκτίθεται στην ψήφο εμπιστοσύνης και να ελέγχεται διαρκώς, σύμφωνα με τον κανονισμό, για την ικανότητα διαχείρισης, αλλά ώς εκεί! Κανείς νουνεχής άνθρωπος δεν αμφιβάλλει ότι η εντολή των πολιτών προς την παρούσα Βουλή, άρα και χωριστά προς κάθε βουλευτή, ήταν -και είναι- να αντιμετωπιστεί, με κάθε τρόπο, η βαθύτερη και πιο επικίνδυνη κρίση με την οποία βρέθηκε ποτέ αντιμέτωπη η χώρα. Αυτό και όχι οι πολιτικές αστειότητες που διηγούνται κάποιοι, στην αριστερή πλευρά του τόξου, περί παραβιάσεως της εντολής της κάλπης, προβλέπει η δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος.
Αν αλλιώς ήταν τα πράγματα, δεν θα είχε κανένα πρακτικό νόημα η επανάληψη των εκλογών. Ο κόσμος θα επέλεγε μια για πάντα ό, τι προσεγγίζει το όνειρο για «λιγότερη δουλειά, περισσότερα λεφτά». Και, όπως «υπόσχεται» και η Αλέκα, θα πετούσαμε τις κάλπες. Ομως, ........
η ανανέωση, αλλαγή και προσαρμογή της λαϊκής κυριαρχίας προσδίδει αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα της επικαιροποίησης νόμων, ώστε να βελτιστοποιούμε τη συλλογική μας ευμάρεια, ασφάλεια και πρόοδο. Φανταστείτε να στέλναμε στη Βουλή εκπροσώπους με μόνη εντολή να καταψηφίζουν διατάξεις που χαλούν τη ζαχαρένια κάποιων και να υπερψηφίζουν δαπάνες υπέρ νέων μελών στην ουτοπία του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού! Θα ήταν ανόητο ή απλώς ουτοπικό να πιστεύουμε ότι η εκάστοτε νέα πολιτική πλειοψηφία μοναδικό καθήκον της έχει τη διατήρηση των «κεκτημένων». Και αν δείχνουν να πιστεύουν αυτό ακριβώς κάποιοι όψιμοι της αμφισβήτησης στο ΠΑΣΟΚ, το μόνο που επιδιώκουν είναι να προστατευτούν, όσο καλύτερα μπορέσουν, περισσότεροι από τους δικούς τους ψηφοφόρους, συναδέλφους, συγγενείς και φίλους. Είναι αλήθεια ότι ο κρατικός προϋπολογισμός και η φοροδοτική ικανότητα της παραγωγικής Ελλάδας δεν αντέχουν πλέον ένα ορισμένο σύστημα, που στηρίχτηκε με την πολιτική των κολλητών και της κομματικής πελατείας, που με επιτυχία διαχειρίστηκαν ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ.
Ευτυχώς, η κυβερνητική πλειοψηφία προσγειώθηκε στη «φρικτή πραγματικότητα». Ομως, ήδη από τον προηγούμενο Δεκέμβριο, ο Α. Τσίπρας κατήγγειλε ότι η κυβέρνηση είναι «υπηρεσιακή, που πηγαίνει στις Βρυξέλλες να πάρει εντολές», αρνούμενος πάντως την ίδια την κριτική του για τη βαθύτατη κρίση της χώρας. Εξάλλου, ο νόμος 3845/6-5-2010 ορίζει τα «μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» και αυτονοήτως αφορά την αντικειμενικώς διαπιστωμένη αναγκαιότητα να διασωθεί η κρατική υπόσταση της Ελλάδας, να υποστηριχθεί η εθνική οικονομία και να προστατευθούν οι βασικοί μηχανισμοί της κοινωνίας.
Η επιχείρηση διάσωσης της Ελλάδας στηρίζεται στο δάνειο των 110 δισ. ευρώ, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι τα μέτρα του μνημονίου. Η ψηφισμένη απόφαση της Βουλής αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα αναγνωρίζει. Μακάρι να το είχαν πράξει κατά τρόπο καταλυτικό, δηλαδή με την ανοικτή υποστήριξή τους, τα μέλη της σε πολλές αμαρτίες περιπεσούσας αντιπολίτευσης. Και δεν εννοώ μόνον την πλευρά Σαμαρά, που χάνεται καθώς αναζητεί τις ρίζες του κοινωνικού φιλελευθερισμού, για τον οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται. Αλλά και τους Συριζαίους, που για χάρη τους πληρώσαμε πανάκριβα το κράτος - παρανάλωμα ελαφρόμυαλων. Ακόμη και την, αυτοεπιβεβαιούμενη, νεοσταλινική μανία καταστροφής των ελάχιστων λειτουργιών του κράτους. Είναι όμως σωστό ότι η ψήφος απαιτεί ενημέρωση, επιχειρήματα, συζήτηση και αντιπαράθεση. Στοιχεία ουσιώδους δημοκρατίας, τα οποία δεν προβλέπουν ούτε η μέθοδος Παπακωνσταντίνου ούτε η μέθοδος Λοβέρδου. Μόλις επιστρέψει ο Γ. Παπανδρέου από τα ταξίδια του κάτι πρέπει να κάνει, ώστε να καταλάβουν οι βουλευτές του κόμματός του γιατί η ψήφος είναι πολιτική και όχι κομματική.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου