Δύο είναι οι καταλληλότεροι πολιτικοί χρονότοποι για να αποδειχθεί πόσο ισχυρός παραμένει ο αφορισμός του Θουκυδίδη, έστω και αν ειπώθηκε από τα χείλη του πατριάρχη των δημαγωγών, του Κλέωνα, για τους πολίτες που καταντούν «θεατές λόγων και ακροατές έργων»: η προεκλογική περίοδος και τα κομματικά συνέδρια. Το συνέδριο της Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να απιστήσει στον κανόνα: για μια κοσμογονία επρόκειτο· για μια κοσμογονία του λέγειν και του φαίνεσθαι, των «κάθετων δεσμεύσεων» που γρήγορα αποδεικνύεται πως ήταν εξ αρχής περισσότερο κεκλιμένοι και από τον πύργο της Πίζας. Στα επιβεβαιωτικά της ισχύος του συνέδρια, ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν δίστασε να επανεγκαινιάσει (δυόμισι χιλιετίες μετά) την άμεση δημοκρατία σε άκρως ηγεμονοκεντρική μορφή. Σεμνότερος ο κ. Σαμαράς αρκέστηκε στην εξαγγελία της Νέας Μεταπολίτευσης με πρωτοπόρο τη νέα Νέα Δημοκρατία.
Πρώτο το κρατούμενο, λοιπόν: Για να χρειάζεται επειγόντως Νέα Μεταπολίτευση σημαίνει ότι η περιβόητη Επανίδρυση του Κράτους απέτυχε ή δεν επιχειρήθηκε καν. Αλλά ......
αυτό δεν το αποσαφήνισε ο πρόεδρος της Ν.Δ., γιατί, αν ήταν αυστηρός (δηλαδή ειλικρινής) στις διατυπώσεις του, θα έχανε αυτομάτως τη δυνατότητα να τιμά και να επιτιμά ταυτόχρονα τον προκάτοχό του. Είπε βέβαια ο κ. Σαμαράς ότι πλέον «τα βιλαέτια, οι πρίγκιπες, τα τζάκια, οι βαρόνοι και τα φέουδα δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο» του κόμματός του, χωρίς η αποστροφή του αυτή να αποσπάσει το χειροκρότημα του κ. Καραμανλή. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι (δεν ήταν ποτέ) το λεξιλόγιο των κομμάτων. Το πρόβλημα είναι ο πολιτικός βίος τους, είτε ασκούν την εξουσία είτε την εποφθαλμιούν. Οταν αναθεματίζεις το Κακό, δεν το αντιμετωπίζεις κιόλας, και ας πιστεύεις ότι ο λόγος σου έχει θεϊκομαγικές δυνατότητες και μπορεί να δημιουργήσει το Καλό απλώς και μόνο διά της εκφωνήσεώς του. Δεύτερο λοιπόν το κρατούμενο.
Θεολογίζοντας κάπως, ο κ. Σαμαράς αναθεμάτισε «τα εφτά θανάσιμα ελαττώματα του συστήματος, τον κρατισμό, τον λαϊκισμό, την έκπτωση των αξιών και των προτύπων» κ.λπ. Επειδή το ίδιο ακριβώς ανάθεμα έχει ακουστεί και από τον κ. Παπανδρέου, σκέφτεται κανείς ότι αυτά τα κακά της μοίρας μας, εφτά ή δεκαεφτά, ξεφύτρωσαν από μόνα τους ή έπεσαν από τους ουρανούς, σαν κατάρα αμάχητη· ότι δηλαδή κανείς (εκτός από τον Κλέωνα ή ίσως τον Δηληγιάννη) δεν φέρει ευθύνη, κανείς δεν κυβερνούσε, δεν τους επέτρεψε καιροσκοπώντας να θεριέψουν, για να ικανοποιεί την κομματική πελατεία του. Αλλά καμία επιστημονική (ή έστω παραεπιστημονική) θεωρία δεν ισχυρίζεται ότι ο Ιός της Διαφθοράς ήρθε στη Γη πάνω σε κάποιον κομήτη που συνετρίβη στην Αθήνα, ανάμεσα Ρηγίλλης και Χαριλάου Τρικούπη, απελευθερώνοντας το «Κακό». Τρίτο το κρατούμενο...
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου