Συμπληρώνονται σήμερα 23 χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Οταν η Εθνική του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Χριστοδούλου, του Φασούλα και των άλλων παιδιών είχε πετύχει το για πολλούς ακατόρθωτο, παίρνοντας το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας (το οποίο είχε διεξαχθεί εξ ολοκλήρου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας). Προερχόμενο από τη 10η θέση στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας το 1986, σχεδόν κανείς δεν περίμενε ότι ..........
το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα έφθανε τόσο ψηλά. Από τις 3 μέχρι τις 14 Ιουνίου 1987, όμως, οι διεθνείς μας διέψευσαν τα προγνωστικά και κατέκτησαν -για πρώτη φορά- την ευρωπαϊκή κορυφή.
Το πώς είχαμε φθάσει στην πρωτιά πάνω-κάτω όλοι το ξέρουμε, το έχουμε διαβάσει, το έχουμε ακούσει, το έχουμε δει. Εδώ που τα λέμε, γνωστά είναι σχεδόν και όλα τα παρασκήνια του έπους εκείνης της εποχής. Εμείς βλέποντας ξανά τα dvd των μεγάλων αγώνων του «χρυσού» Ευρωμπάσκετ δεν ανακαλύψαμε ακριβώς την Αμερική, αλλά είδαμε κάπου κάπου να ξεπροβάλλει από τον πάγκο και ο Ρόνι Σεϊκέλι. Τι αλήθεια γύρευε εκεί ο Λιβανέζος σέντερ, ο οποίος ήταν να παίξει στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, κάτι που δεν έγινε ποτέ; Ο Μιχάλης Ρωμανίδης, μέλος της μεγάλης Εθνικής, μας έλυσε την απορία για τον 22χρονο τότε Σεϊκέλι, ο οποίος το 1987 φοιτούσε κι έπαιζε μπάσκετ στο Σιράκιους, ένα χρόνο πριν διαβεί την πόρτα του ΝΒΑ: «Ο Ρόνι δεν καθόταν στον πάγκο, αλλά λίγο πιο εκεί.
Ηταν φίλος της ομάδας, φίλος με τα περισσότερα παιδιά της Εθνικής και η βοήθειά του ήταν σημαντική, διότι μας εμψύχωνε συνεχώς. Και δεν ερχόταν μόνο στα ματς, αλλά και στις προπονήσεις. Ηταν πάντα κοντά μας. Θυμάμαι εν τω μεταξύ ότι μου είχε χαρίσει ένα μπλουζάκι από το Σιράκιους, από το πανεπιστήμιό του και το φορούσα συνέχεια τότε», είπε ο 45χρονος Ρωμανίδης, ο οποίος σήμερα είναι μάνατζερ του Ρεθύμνου.
Ο Ρωμανίδης δεν θα μπορούσε να έχει ξεχάσει όσα είχαν γίνει τότε και κυρίως τα... σχέδια του Νίκου Φιλίππου μετά το 103-101 επί της Σοβιετικής Ενωσης: «Μετά τον τελικό είχαμε πάει στη δεξίωση, που είχε γίνει στο ξενοδοχείο "Χανδρής".
Επιστρέψαμε στη συνέχεια στο ξενοδοχείο, όπου μας περίμενε πάρα πολύς κόσμος, και καταλήξαμε στα παραλιακά κλαμπ, όπου ξημερωθήκαμε. Δεν θα ξεχάσω επίσης τον Νίκο τον Φιλίππου, ο οποίος από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου είχε χαλάσει τον κόσμο και με τις φωτοβολίδες του είχε κάνει τη νύχτα μέρα. Του λέγαμε χάρη αστείου να προσέχει να μη ρίξει κάνα αεροπλάνο και τα γέλια έδιναν κι έπαιρναν. Πρόκειται για αλησμόνητες στιγμές».
«Η πρώτη φορά είναι πάντα ιδιαίτερη»
Στο τέλος της συζήτησής μας, ο εκ των συντελεστών του τότε θριάμβου είχε να μας πει: «Το '87 είναι πάντα '87. Είναι μία ιδιαίτερη στιγμή. Είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία και ποτέ δεν την ξεχνάς. Είναι πάνω απ' όλα η επιτυχία που σηματοδότησε την αναγέννηση όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ, αλλά γενικότερα του αθλητισμού της χώρας μας. Οσα ζούμε σήμερα ή μάλλον εδώ και πολλά χρόνια στο άθλημά μας, είναι εν πολλοίς προϊόν εκείνης της επιτυχίας, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζουμε τον θρίαμβο του 2005, αλλά και όσες άλλες εκπληκτικές πορείες έχει καταγράψει η ομάδα μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου