Η εκκωφαντική σιωπή του Κ. Καραμανλή ενοχλεί. Δεν μπορεί να κατηγορείται, εντός και εκτός Ελλάδος, ένας πρώην πρωθυπουργός ότι οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και αυτός να αρνείται να τοποθετηθεί. Ισως πιστεύει ότι ο χρόνος θα επουλώσει τις πληγές. Ισως θεωρεί πως, όταν η Ιστορία θα ρίξει το αποφορτισμένο από την ένταση της σημερινής περιόδου βλέμμα της στην πρωθυπουργική θητεία του, θα είναι περισσότερο επιεικής μαζί του. Ισως δεν θέλει να εμπλακεί σε μια μικροκομματική αντιπαράθεση, αφού θα αναγκαστεί να επιρρίψει ευθύνες στις κυβερνήσεις που προϋπήρξαν της δικής του, για τα χρέη που δημιούργησαν, αλλά και σε αυτή που ακολούθησε, για τον προεκλογικό λαϊκισμό και τις μετεκλογικές καθυστερήσεις.
Ο,τι και αν συμβαίνει, ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα να ακούσει από τον κ. Καραμανλή τη δική του ερμηνεία για το πώς φθάσαμε εδώ. Το οφείλει στα εκατομμύρια που τον πίστεψαν και τον ψήφισαν, αλλά και στα εκατομμύρια που τον ........
κατηγόρησαν και τον καταψήφισαν. Ηταν πρωθυπουργός ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Ο κ. Καραμανλής έχει επιχειρήματα. Οταν τον Μάρτιο του 2009 ζήτησε τη στήριξη των πολιτικών αρχηγών σε μερικά αυτονόητα μέτρα, σχεδόν όλοι αρνήθηκαν. Στην κρίσιμη δεύτερη θητεία είχε πλειοψηφία μιας μόλις ψήφου. Στην προεκλογική περίοδο ήταν ο μόνος ο οποίος περιέγραψε με μελανά χρώματα την κατάσταση της οικονομίας και πρότεινε δυσάρεστα μέτρα. Οσο για το χρέος που παρέδωσε, μεγάλο μέρος της διόγκωσης που σημειώθηκε κατά την πρωθυπουργία του οφειλόταν στα τοκοχρεολύσια του χρέους που παρέλαβε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξιλεωθεί. Κάθε άλλο. Πρέπει να μιλήσει για τις μεταρρυθμίσεις που επεδίωξε αλλά δεν εφάρμοσε, τις ρήξεις που ανακοίνωσε αλλά δεν τόλμησε, την επανίδρυση του κράτους που δεν υλοποίησε. Να εξηγήσει γιατί οι νταβατζήδες παρέμειναν στο απυρόβλητο, γιατί η επικοινωνία υποκατέστησε την ουσία, γιατί αγνόησε τις προειδοποιήσεις του ΔΝΤ και της Ε.Ε., αλλά και γιατί καταψήφισε το πρόγραμμα διάσωσης της οικονομίας παρότι αυτός πρώτος είχε μιλήσει για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, τις διαρθρωτικές τομές που απαιτούνται, και τα επώδυνα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Να απαντήσει στον οργισμένο Ευρωπαίο διπλωμάτη, ο οποίος μιλώντας στην «Κ» πριν από λίγες εβδομάδες είχε πει ότι «εάν ήμουν στη θέση του Καραμανλή, θα είχα φύγει στην εξορία», αλλά και στον καθηγητή Θάνο Βερέμη, ο οποίος σημείωσε ότι «θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο αυτής της θέσης να βγει και να εξηγήσει την όποια ευθύνη του, να ζητήσει συγγνώμη, να πει σφάλαμε ή να κάνει κάτι», και αναρωτήθηκε «μήπως είναι παθολογική αυτή η κατάσταση».
Ισως σκέπτεται να παρέμβει στο συνέδριο της Ν.Δ. στα τέλη Ιουνίου, για να δώσει εκεί τις απαντήσεις του. Αλλά αυτό θα επισκίαζε την προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά –τον οποίο αυτός επανέφερε στη Ν.Δ. και εμμέσως στήριξε στην εσωκομματική εκλογή– για ένα νέο ξεκίνημα. Αλλωστε, πρέπει να απευθυνθεί σε όλο τον λαό, όχι μόνο στους νεοδημοκράτες.
Η ασφαλής οδός μιας δημόσιας ομιλίας ή της συγγραφής ενός άρθρου θα λάβει χαρακτήρα απολογίας, ενώ μια συνέντευξη Τύπου ίσως αποβεί συγκρουσιακή. Περισσότερο αποτελεσματική θα ήταν η νηφάλια προβολή των θέσεών του μέσα από μια εκτενή συνέντευξη, είτε σε μεγάλη εφημερίδα είτε σε σοβαρή τηλεοπτική εκπομπή που αποφεύγει τις υπερβολές. Η τελευταία επιλογή θα του επέτρεπε να αξιοποιήσει και το επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει.
Οποια μέθοδο και αν ακολουθήσει, ο κ. Καραμανλής πρέπει να εξηγήσει τι προσπάθησε να πετύχει και γιατί δεν τα κατάφερε, και με ειλικρίνεια να ζητήσει συγγνώμη για όσα έπρεπε να κάνει και δεν έκανε. Και μετά, ας παραδοθεί στην ετυμηγορία της Ιστορίας, η οποία μπορεί να αποδειχθεί ο πιο αμείλικτος κριτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου