Ο Γιώργος, η Wall Street και η χαμένη αξιοπιστία της χώρας

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Ενα ερώτημα βρίσκεται σήμερα στα χείλη όσων αγωνιούν για το μέλλον του τόπου, αλλά δεν μετέχουν στον λεγόμενο πολιτικό κόσμο: Εχει ο Γιώργος πλήρη επίγνωση του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας ή όχι; Συνηθέστερα, το ερώτημα τίθεται με όρους της καθημερινότητας, όπως: Ξέρει τι του γίνεται ή όχι; Εκτιμήσεις και υποθέσεις, βασιζόμενες σε δημοσιογραφικές πληροφορίες, δεν βοηθούν καθόλου στην απάντηση του ερωτήματος, διότι οι πολιτικοί κρίνονται μόνον από τον δημόσιο λόγο τους. Από αυτά, δηλαδή, που επιλέγουν να πουν για να τα ακούσουν όλοι. Τα όσα ενδεχομένως γνωρίζουν, αλλά τα κρατούν για τον εαυτό τους ή τα εκμυστηρεύονται στον ψυχαναλυτή τους, ουδεμία αξία έχουν.
Δυστυχώς, για όλους εμάς, ο τρόπος με τον οποίο ο Γιώργος περιγράφει το πρόβλημα φανερώνει την απροθυμία του να το αναγνωρίσει στην πλήρη έκτασή του. Μόλις χθες λ. χ., στη συνέντευξη για τα πεπραγμένα των πρώτων 100 ημερών, παραδέχθηκε ότι η κατάσταση την οποία αντιμετώπισε η κυβέρνησή του όταν ανέλαβε .....



«ξεπερνούσε κάθε φαντασία». (Ξεπερνούσε, προφανώς, ακόμη και τη δική του, από την οποία αντλούσε τη βεβαιότητα με την οποία ισχυριζόταν, κατά την προεκλογική περίοδο, ότι είχε τις λύσεις...) Περίεργο δεν είνα, κοτζάμ αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε, να μη γνωρίζει την κατάσταση; Εδώ την εγνώριζαν και την περιέγραφαν όσοι συνομιλούν με τεχνοκράτες και παράγοντες της οικονομίας! Είναι δυνατόν ο μέλλων πρωθυπουργός να μην ήξερε όσα εγνώριζε και ο τελευταίος δημοσιογράφος που κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά του;
Αν μάλιστα πάμε λίγο πιο πίσω, στην ομιλία που εκφώνησε την περασμένη Δευτέρα στο δείπνο προς τιμήν του Λεωνίδα Κύρκου, η εικόνα που προκύπτει ως προς την αντίληψη που έχει ο πρωθυπουργός για το πρόβλημα γίνεται ακόμη ζοφερότερη. «Οπως έπεσαν οι δογματισμοί στη Σοβιετική Ενωση εκείνη την εποχή, όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έτσι και σήμερα έχουμε το γκρέμισμα ενός άλλου τείχους, της Wall Street και των οίκων γύρω από το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, που επαναφέρει στο επίκεντρο κυρίαρχα ζητήματα, όπως είναι το ποιος είναι (sic) ο ρόλος του κράτους, ποιος είναι ο ρόλος της αγοράς και τελικά πού είναι ο πολίτης, η κοινωνία σε όλη αυτή την υπόθεση [...] Ερχεται πια ξανά στο επίκεντρο ο σοσιαλισμός και η δημοκρατία».
Αν η εικόνα, όπως την εκθέτει ο πρωθυπουργός μας, σας θυμίζει τον... Παναγιώτη Λαφαζάνη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχετε πέσει έξω. Πού να ακούσετε κιόλας τι είπε παρακάτω! «Δεν είναι κατά βάση οικονομικό το πρόβλημα στη χώρα μας όσο είναι θέμα διακυβέρνησης. Πώς αξιοποιούμε τον πλούτο μας, πώς τον διαχειριζόμαστε καλύτερα, πώς τον διαχειριζόμαστε προς όφελος της ανάπτυξης, προς όφελος της κοινωνίας, προς όφελος του πολίτη». Με άλλα λόγια, ζήτημα περιστολής των δαπανών του σπάταλου δημόσιου τομέα δεν τίθεται, τουλάχιστον αμέσως. Ούτε καν πάγωμα των μισθών του Δημοσίου, όπως είχε γίνει την περίοδο 1985 - 87, επί πρωθυπουργίας του πατρός του. Ο πρωθυπουργός επιμένει να αρνείται το δίλημμα «μείωση δαπανών ή χρεοκοπία», ελπίζοντας ότι θα ανακαλύψει κάποιον «τρίτο δρόμο» για να το ξεπεράσει.
Η ανάλυσή του όμως προχωρεί σε βάθος που ούτε καν ο προαναφερθείς Π. Λαφαζάνης διανοείται! Η Wall Street ευθύνεται ακόμη και για την παρ’ ημίν λεγόμενη «διαπλοκή»: «Το γκρέμισμα στη Wall Street αποκάλυψε την αιχμαλωσία της συγκέντρωσης του μεγάλου κεφαλαίου διεθνώς, πολλές φορές και της συγκέντρωσης των Μέσων Ενημέρωσης, που μπορούσαν να αιχμαλωτίσουν δημοκρατικούς θεσμούς, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει διαφάνεια, να μην υπάρχει έλεγχος, να μην υπάρχει τελικά λειτουργία των δημοκατικών θεσμών [...] Αυτό νομίζω ότι πληρώνουμε στη χώρα μας σήμερα με τα τεράστια χρέη και τα τεράστια ελλείμματα, αλλά ακόμη περισσότερο με το έλλειμμα αξιοπιστίας». Ιδού, λοιπόν, ο ένοχος για το χάλι μας! Είναι η... Wall Street!
Τα καλά νέα εδώ είναι ότι πρωθυπουργός αποδεικνύεται γνήσιος Ελλην: Ως γνωστόν, ποτέ δεν φταίμε εμείς, αλλά οι κακοί ξένοι, οι οποίοι -προδήλως- μας ζηλεύουν. Τα κακά νέα, εντούτοις, είναι ότι δεν δείχνει διατεθειμένος να τα βάλει με το αποτυχημένο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο μιας ευημερίας βασισμένης στο τεράστιο Δημόσιο, που τρέφεται με δανεικά. Ο Γιώργος αγωνίζεται να διασώσει ένα σύστημα το οποίο πνέει τα λοίσθια, επειδή προφανώς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον ρόλο του ως ηγέτη της χώρας εκτός αυτού του συστήματος. Κρίμα, διότι το πιθανότερο είναι να βυθιστεί και ο ίδιος μαζί με το σύστημα...
Δρούτσας uber alles
Το ερώτημα ετέθη δειλά από στέλεχος πρεσβείας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας προς δημοσιογράφο: «Πώς θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε επαφή με τον κ. Δρούτσα; Ξέρετε, έχουμε προβλήματα στη συνεργασία με το υπουργείο...». Δεν είναι ο μόνος. Πολλοί ξένοι διπλωμάτες, αλλά και Ελληνες διπλωματικοί υπάλληλοι, συναντούν δυσκολίες στην επικοινωνία με τον αναπληρωτή υπουργό και το γραφείο του. Ο λόγος είναι το συγκεντρωτικό στυλ με το οποίο ασκεί τη διοίκηση του υπουργείου ο δρ Δρούτσας. Οπως με πληροφορούν συνομιλητές μου από το νεοκλασικό της Βασ. Σοφίας, ο αναπληρωτής υπουργός απαιτεί τα πάντα να περνούν από τον ίδιο προσωπικώς. Εξ ου και τα προβλήματα. Διότι, όσο και αν ο δρ Δρούτσας έχει δύο διδακτορικά, η ημέρα εξακολουθεί να έχει μόνον 24 ώρες. Πώς να τα προλάβει όλα ένας άνθρωπος, έστω και αν είναι ο δρ Δρούτσας; Δεν είναι δα και Θεός! Είναι απλώς ένας στενός συγγενής του...