Ηπατίτιδα, η νόσος των «αναπτυγμένων» του πλανήτη

Ο ιός μεταδόθηκε από τις αναπτυγμένες προς τις αναπτυσσόμενες χώρες έδειξε έρευνα ελλήνων επιστημόνων

Φως στη «διαδρομή» που έκανε και στα «μέσα» που χρησιμοποίησε ο ιός της ηπατίτιδας C για να μολύνει το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού, έριξαν έλληνες ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με απρόσμενα αποτελέσματα.
Αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη άποψη, ο ιός μεταδόθηκε από τις αναπτυγμένες προς τις αναπτυσσόμενες χώρες!
Σύμφωνα με τα ευρήματα των ελλήνων ερευνητών, τα οποία δημοσιεύονται στη διαδικτυακή επιστημονική επιθεώρηση «Ρlos Μedicine», τεράστιο ρόλο στην εξάπλωση του ιού έπαιξε η πρακτική των μεταγγίσεων αίματος και παραγώγων του και η εκτεταμένη χρήση συρίγγων για ενδοφλέβια χορήγηση ναρκωτικών ουσιών. Ειδικότερα, οι μεταγγίσεις αίματος έγιναν ευρέως διαδεδομένη κλινική πρακτική από τη δεκαετία του 1940 και μετά, όταν δεν υπήρχαν μέθοδοι ελέγχου του αίματος, και σε αυτές αποδίδεται η εξάπλωση του υποτύπου 1b του ιού. Η αύξηση της διάδοσης του υποτύπου 1a συμπίπτει χρονικά με την έκρηξη στην ενδοφλέβια λήψη ναρκωτικών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 στις ΗΠΑ. Στους δύο αυτούς υποτύπους οφείλεται το 60% των κρουσμάτων της νόσου που αφορά σήμερα 150 εκατομμύρια ανθρώπους και ο οποίος μολύνει περί τα 3-4 εκατομμύρια νέα άτομα τον χρόνο.

Για τη μελέτη, η οποία εκπονήθηκε από τον κ. Γκίκα Μαγιορκίνη υπό τη διεύθυνση του καθηγητού κ. Αγγελου Χατζάκη, συνίσταται στη σύγκριση του ....


γενετικού υλικού διαφόρων στελεχών του ιού που είχαν συλλεγεί σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και διαφορετικές χρονικές στιγμές. Σε τέτοιου είδους μελέτες αναζητείται η ποικιλομορφία των στελεχών (οι μεταλλάξεις, δηλαδή, που έχουν γίνει στο γενετικό υλικό του ιού) και η ιστορία της εξάπλωσης του ιού ανασυντίθεται από τη συσχέτισή τους με τη γεωγραφική κατανομή τους. Σημειώνεται ότι από τη μελέτη προέκυψαν δύο ακόμη ενδιαφέροντα συμπεράσματα: πρώτον, ότι οι ρυθμοί εξάπλωσης των ιών έχουν επιβραδυνθεί πριν από την ευρεία εφαρμογή ελέγχου για ΗCV στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πιθανόν επειδή η ιατρική κοινότητα είχε γνώση από τότε για τους γενικούς κινδύνους που σχετίζονται με πιθανή μόλυνση του αίματος, και δεύτερον, ότι ο ιός εξελίσσεται με ταχύτερους ρυθμούς απ΄ ό,τι είχε αρχικά θεωρηθεί.