Οσο και να ψάχνω, δεν μπορώ να βρω κάτι προηγούμενο. Ενα μεγάλο ψέμα και απροκάλυπτο πρόσχημα που, σαν ισχυρός μαγνήτης, συγκέντρωσε γύρω του και συσσωρεύει όλα τα ψέματα, όλα τα προσχήματα, όλους τους παραλογισμούς, όλη την ιδιοτέλεια και την κουτοπονηριά, τον ευτελισμό κάθε φρονήματος, την πνευματική αναπηρία, με δυο λόγια, όλο τον αρνητισμό και όλη την αντίδραση που διαθέτουμε, όσο το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο. Μόνο με τον πάλαι ποτέ αντικομμουνισμό, σε εποχές ασυγκράτητης υστερίας, μπορώ κάπως να συγκρίνω το νέο φαινόμενο. Ετσι και εκείνος είχε συγκεντρώσει γύρω του τον καθολικό αρνητισμό και την καθολική αντίδραση. Αλλά είχε σοβαρές αιτίες και σοβαρές επιδιώξεις. Το «άσυλο» δεν έχει ούτε αιτία ούτε σκοπό και μάλλον σχετίζεται με συσσωρευμένες από πολλά χρόνια ψυχικές αγκυλώσεις.
Ετσι τώρα μού φαίνεται απίστευτο και ακατανόητο ότι οι «ανώτατες» πολιτικές και πνευματικές «ελίτ» της χώρας κάθονται και συζητούν τη... χωροταξία του «ασύλου», αν ισχύει ώς το πεζοδρόμιο ή ώς το προαύλιο ή τη θύρα του κτιρίου, αν καλύπτει τα πλημμελήματα και αφήνει έκθετα τα κακουργήματα, αν επιτρέπεται ο ξυλοδαρμός έστω και αν μπορεί να καταλήξει σε φόνο ή αν ...
η διακοπή και καταστροφή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, χωρίς καμιά αναφορά στην ποιότητά της, είναι «προοδευτική» ή «αντιδραστική». Ακόμα πιο απογοητευτικό είναι αυτό το φοβισμένο παιχνίδι για το ποιος έχει την αρμοδιότητα να καλέσει τον εισαγγελέα για να... υπερασπιστεί το «καθαρό» και «αληθινό» άσυλο και τον... νόμο που προστατεύει την αλήθεια, την καθαρότητα και τη χρησιμότητα. Ολοι γνωρίζουν ότι από τις έννοιες αυτές δεν απέμεινε ούτε ίχνος. Αλλά και όλοι έχουν λόγους, ατομικούς, συλλογικούς και συντεχνιακούς να συναλλάσσονται, να υποκρίνονται και να παζαρεύουν το «ακαδημαϊκό άσυλο». Η απογοήτευση είναι απέραντη αν το μόνο που, τόσα χρόνια, μπόρεσαν να στοχασθούν οι πολιτικές και πνευματικές μας «ελίτ» για την πολιτική και το πνεύμα για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη είναι αυτό που αμήχανοι κάθε φορά παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται σαν χυδαία αναπαράσταση πανεπιστημιακού ασύλου.
Δεν πιστεύω ότι αυταπατώνται. Ολοι γνωρίζουν. Αλλά και όλοι μας ανήκουμε στον απέραντο συνασπισμό των ευτελών, των μικρών και των μεγάλων συμφερόντων και ανάλογα συμπεριφερόμαστε. Αλλωστε, είναι ο μόνος χώρος όπου πραγματικά έχουν απαλειφθεί όλες οι άλλες διαχωριστικές γραμμές. Μόνο η επίσημη και ανεπίσημη ψευτο-Αριστερά έχει λόγους να αυταπατάται, προσφέροντας ιδεολογικό άλλοθι και μηχανισμούς αλλοτρίωσης στις πιο σκληρές και δυναμικές αντιλαϊκές δυνάμεις.
Αυταπάτη είναι και η πεποίθηση πολλών ότι το πρόβλημα θα λυθεί με τον εισαγγελέα και τον αστυνόμο, με την επιτήρηση, τη δίωξη, την καταστολή και τη βία. Ο εισαγγελέας και ο αστυνόμος, από μόνοι τους, ποτέ και πουθενά δεν έλυσαν κανένα μεγάλο πρόβλημα. Ούτε τη διαφθορά ούτε τα ναρκωτικά ούτε τη μετανάστευση: αντιθέτως, τα εκτρέφουν και τα διογκώνουν.
Η Δημοκρατία δεν χρειάζεται «άσυλα» για κανέναν. Οταν δεν είναι ενιαία, ακέραιη και αδιαίρετη αργά ή γρήγορα πεθαίνει. Ας βρεθεί ένας να φωνάξει, σταθερά και θαρραλέα, όχι στα «άσυλα» για οποιονδήποτε.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου