Η ηγετική ομάδα που κυριάρχησε στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και την κυβέρνηση επί εποχής Καραμανλή του νεότερου δεν ήταν καινούργια ή άγνωστη, τουλάχιστον για αυτούς που γνωρίζουν τα πολιτικά δρώμενα στα τέλη της δεκαετίας του ’70, αρχές της δεκαετίας του ’80. Είναι η ίδια ομάδα που υπήρξε ως Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΝΝΕΔ τα πρώτα χρόνια από την ίδρυσή της και μέχρι την πτώση του κόμματος από την εξουσία στις εκλογές του 1981. Μαζί με αυτούς βρέθηκε στην εξουσία και η ομάδα Μητσοτάκη, στην νεότερη εκδοχή της υπό την Ντόρα Μπακογιάννη, που από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 κυριάρχησε στο κόμμα και την Κεντροδεξιά, εγγράφοντας ως παρακαταθήκη την επονομαζόμενη «Φιλελεύθερη Ν.Δ.»
Η ομάδα του νεοκαραμανλισμού και η ομάδα του ύστερου μητσοτακισμού έχουν, παρά τις διαφορές τους, κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Εν αρχή αντιπαθούν και νιώθουν συμπλεγματικοί απέναντι στην ίδια τη Δεξιά και τους δεξιούς, παρά το γεγονός ότι τυγχάνουν ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων τους. Και οι δύο αντιμάχονταν την ιδέα του Έθνους ως κυρίαρχης συνιστώσας στην άσκηση πολιτικής και στη συγκρότηση της κοινωνίας. Προσέβλεπαν με θαυμασμό σε οτιδήποτε προερχόταν εκ της Εσπερίας, είτε αυτό συνέπιπτε ή εξυπηρετούσε τα δεδομένα ή τις επιδιώξεις της ελληνικής πραγματικότητας, είτε όχι. Σιχαίνονταν την έννοια του νοικοκυραίου και αντιμετώπιζαν με σνομπ ύφος την ελληνική εθνική επανάσταση και την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Η αντίληψη περί της ιστορίας της κ. Ρεπούση και οι προκλητικές πολύ συχνά τοποθετήσεις της κ. Αρβελέρ περί του λάθους της εθνικής επανάστασης των Ελλήνων είναι απολύτως ταυτόσημες με την κοσμοθεωρία και των δύο αυτών ηγετικών ομάδων.
Αυτές οι αντιλήψεις, ως συνέχεια ανάλογων ή και παρόμοιων αντιλήψεων και στην κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, δημιούργησαν τις συνθήκες εκείνες που μετέτρεψαν την μεν Ελλάδα σε δορυφόρο Μεγάλων Δυνάµεων και πολυεθνικών καρτέλ, την δε ηγέτιδα πολιτική της τάξη σε ενεργούμενο των ντόπιων εκπροσώπων αυτών των καρτέλ – των 5-6 δηλαδή γνωστών και «μεγάλων» επιχειρηματικών οικογενειών.
Εκτός εξουσίας, οι ηγεσίες της ΝΔ μέχρι σήμερα εμφανίζονταν ως τιμητές και διώκτες της διαφθοράς. Μόλις όμως η πλειοψηφία τούς έδινε την ευκαιρία να κυβερνήσουν, τα «Βατερλώ» επαναλαμβάνονταν µε μια ασυνήθιστη συνέπεια. Σκάνδαλα, διαφθορά, ξεπούληµα της δηµόσιας περιουσίας, συνεχής λιτότητα για τους πολλούς. Μόνον κάποια συγκεκριμένα ιδιωτικά και ξένα συμφέροντα έβγαιναν κερδισμένα και πανίσχυρα κάθε φορά.
Δεν είναι συνεπώς καθόλου τυχαίο ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές στη ΝΔ την τελευταία εικοσαετία δεν χαρακτηρίστηκαν από ιδεολογικούς αγώνες, αλλά από απίστευτα σκάνδαλα με πρωταγωνιστές τις ίδιες πάντα πολιτικές και επιχειρηματικές οικογένειες και πεδία σύγκρουσης τις τηλεπικοινωνίες, τα κρατικά έργα, τα πετρέλαια κλπ κλπ.
Η αποϊδεολογικοποίση της ΝΔ οδήγησε στην εξουσιολαγνεία η οποία με την σειρά της μετατράπηκε σε εργαλείο πρόσκτησης πλούτου και επιρροής οργανωμένων ιδιωτικών συµφερόντων σε βάρος του δηµοσίου συµφέροντος.
Δεν θα ήταν υπερβολικό να εκτιμήσει σήμερα κανείς ότι η τελευταία φορά που ανανεώθηκε ιδεολογικά η ΝΔ ήταν όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξάγγειλε το 1974 το δόγμα του «καραμανλισμού»: κοινοβουλευτισμός, αντιμοναρχισμός, εθνική συμφιλίωση, δυτικές πολιτικές δοµές, ευρωπαϊκός προσανατολισµός, κρατισµός, «λαϊκή» οικονομική πολιτική.
Από τότε η ΝΔ αποϊδεολογικοποιείται σταθερά αρχής γενομένης από την περίοδο Μητσοτάκη. Στο τέλος της πορείας αυτής της ΝΔ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος παρέλαβε αντί για ένα κόμμα αρχών ένα συνασπισμό ετερόκλητων προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων – και είναι αυτό το μόνο ελαφρυντικό που του αναγνωρίζουμε.
Το επόµενο στοίχηµα τίθεται στην κάλπη των µελών της Ν.Δ., για την εκλογή νέου αρχηγού. Τα οποία καλούνται να επιλέξουν είτε τη συνέχεια της απολιτικοποίησης και της αποϊδεολογικοποίησης, που τόσο τους προσέβαλε, τους έβλαψε και τους απαξίωσε, ή μια συνολική ανατροπή, μια αυτοκάθαρση, στόχος της οποίας δεν μπορεί να είναι άλλος από μια νέα «Νέα Δημοκρατία», ικανή να πρωταγωνιστήσει στην ανασυγκρότηση της χώρας και του πολιτικού συστήματός της.
Η Ν.Δ. έχει ολοκληρώσει πριν από πολλά χρόνια τον κύκλο της. Κόμματα που δεν μπορούν να παραγάγουν ιδέες, πολιτικές και στρατηγική προόδου δεν χρειάζονται σε κανέναν, ούτε ακόμη και στην απολύτως παρηκμασμένη ελληνική κοινωνία ή την (μικρο) αστική τάξη των νεόπλουτων και των πιράνχας.
Το ζητούμενο για το πολιτικό σύστημα της χώρας αλλά και για την προοπτική, για μην πούμε την επιβίωση του κράτους των Ελλήνων, είναι μια αναθεωρητική Δεξιά. Ικανή να λειτουργήσει τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση του Κοινοβουλίου.
Όσο για τους σημερινούς πρωτοκλασάτους, που επιμένουν να μιλάνε για καταστατικές διαδικασίες όταν ο κόσμος χάνεται και εκείνους τους νεοφιλελεύθερους και τις νεοφιλελεύθερες που δήλωσαν ξαφνικά, µέσα σε µια µέρα, «κοινωνικά φιλελεύθεροι», σηκώνοντας για µια ακόμα φορά σηµαία ευκαιρίας, η καλύτερη επιλογή είναι να αυτοσυνταξιοδοτηθούν μαζί με τον Καραμανλή.
Διαφορετικά δεν υπάρχει πρόβλημα, θα τους συνταξιοδοτήσει ο Λαός μετά το επερχόμενο νέο 1897.
Οι οπαδοί της ΝΔ πρέπει να πετάξουν στα αζήτητα της ιστορίας εκείνους που τους κατάντησαν στα χρόνια που πέρασαν από νοικοκυραίους ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά, σε κομματικούς «κολίγους» που όλοι αντιμετωπίζουν με λύπη, κατανόηση ή καχυποψία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου